Na haar studies Romaanse taal- en letterkunde, trok Tinne (31) naar Valladolid om er nog een jaar Spaans te studeren. Tinne: “Als kind had ik het geluk dat mijn ouders me meenamen met hun Renault Trafic naar Spanje. ‘Valladolid’ is me altijd bijgebleven omdat ik het zo’n mooie naam vond. Toen ik er zoveel jaar later naartoe trok, nestelde Spanje zich voorgoed in mijn hart. Ik wou graag in Valladolid blijven, maar het lukte niet om er werk te vinden. In het meer zuidelijke Madrid, ging het wel: ik kon bij IBM aan de slag als administratief bediende.

Elke dag een verrassing

De inhoud van mijn job was niet echt interessant, maar mijn collega’s des te meer: het waren jongeren uit heel Europa. We genoten volop van de voordelen van een internationaal bedrijf (gratis opleidingen, uitbetaalde overuren, doorgroeimogelijkheden…) én van de charmes van het Spaanse werkleven. We moesten bijvoorbeeld niet stipt om 9 uur beginnen en konden ’s middags voor de prijs van één maaltijdcheque een heerlijk menu bestellen in een gezellig restaurantje in de buurt. Na mijn werkuren, gaf ik taalles. Zo ontmoette ik nog meer boeiende mensen: een Britse die het Spaans maar niet onder knie kreeg en wat bijles wou, een Pools meisje dat Nederlands wilde leren omdat haar vriend een Nederlander was, een Spaans gezin dat naar Brussel ging verhuizen en Franse les wilde voor hun zesjarig dochtertje…

Ik voelde me al snel thuis in Madrid, ook al is het een miljoenenstad. In Madrid lijkt het alsof er voor iedereen een wijk op maat bestaat. Bovendien heb je er een bruisend avondleven en een enorm aanbod aan culturele en sportieve activiteiten. Ik had het gevoel dat de stad elke dag een nieuwe verrassing voor me in petto had. Waar ik ook van hield, was de levenslust die er heerste. Bij ons is het zondags soms doods, maar in Madrid niet. Iedereen komt dan op straat om de laatste dag van het weekend uitbundig te vieren: op de gezellige rommelmarkt El Rastro, op een terrasje in de buurt La Latina, in het mooie Retiropark…

7 minuten bij de dokter

Een minpunt waren de hoge huurkosten. Ik moest bijna de helft van mijn loon neertellen voor de huur, ook al woonde ik met twee meisjes in een ‘piso compartido’ (= gedeeld appartement). We maakten samen onvergetelijke momenten mee, maar we hebben ons ook enorm geërgerd door het plaatsgebrek. Het is niet evident om een badkamer en keuken te delen als je alle drie op hetzelfde moment opstaat en naar je werk moet. Een ander minpunt: Madrid bleek geen fietsstad te zijn. Enkel de nieuwe buurten hebben fietspaden en in de appartementsgebouwen is er meestal geen plaats om je fiets veilig op te bergen. En is je fiets stuk, dan is het niet evident om aan reserveonderdelen te geraken.

Af en toe maakte ik grappige dingen mee. Spanjaarden kennen het concept van meerdere voornamen niet. Toen ik naar de bank ging, kreeg ik te horen: “Is Tinne uw familienaam en Carlo uw voornaam?” Mijn reactie: “Euh neen, zie ik er dan misschien uit als een man?” Tinne is mijn voornaam, Carlo en Anita zijn de namen van mijn peter en meter, en dat lijntje daaronder waar ‘Dexters’ staat, dát is mijn familienaam.” Verder was ik ook erg verbaasd toen ik voor het eerst naar de dokter ging. Ik kreeg welgeteld 7 minuten de tijd om mijn probleem uit de doeken te doen en met een voorschrift weer naar buiten te stappen. En ik had dan nog geluk: vaak onderzoekt de dokter je zelfs niet eens!

Te weinig perspectief

Twee jaar geleden ben ik teruggekeerd naar België. Mijn job bood te weinig perspectieven en ik kon maar niet wennen aan de gedachte dat ik op mijn 40ste nog steeds in een ‘piso compartido’ zou moeten leven. Achteraf bekeken is het goed dat ik teruggekeerd ben, want de crisis heeft het Spaanse volk lelijk getekend.

Ik denk nog vaak terug aan Spanje. Ik mis de kleur, de levendigheid en de zon in de Spaanse straten. En de onvervalste hoop en het aangeboren optimisme van ‘los españoles’.”

E-mail: tinnedexters@skynet.be