Paul (49) vertelt: “Toen ik afgestudeerd was als industrieel ingenieur wou ik andere oorden opzoeken. Ik heb het grootste deel van mijn jeugd in Burundi doorgebracht, en het was altijd al mijn droom om terug te keren naar het buitenland. Op een industriële beurs in Hannover ontmoette ik toevallig een Omani zakenman die een project manager zocht voor enkele van zijn projecten. Dit was de kans om met twee handen aan te nemen!

24u/dag airco

Ik trok eerst alleen naar Oman, terwijl mijn vrouw in België bleef. Het Midden-Oosten was een grote onbekende. Ik wou zien of het allemaal wel meeviel vooraleer we onze inboedel van de hand zouden doen en expatriëren. Gelukkig bleek dit het geval, en zes maanden later waren we goed en wel gesetteld in Muscat, een prachtige stad die zich uitstrekt over een strook van ruim 100 km. We woonden niet in het stadcentrum, maar in ‘Al Khuwair’. Gelukkig hadden we een eigen auto want ik legde elke dag gemakkelijk 200 à 250 km af.

Wandelen of fietsen zat er niet in, want er waren vrijwel geen voet- en fietspaden. Bovendien was het in de zomer gemiddeld 45°C. Door die extreme temperaturen leefde ik bijna constant binnen in ruimtes met airco. In het begin was dat wennen. Beeld je in: ’s morgens vertrok ik uit mijn huis met airco en reed ik in mijn auto met airco naar mijn kantoor met airco. Op de weg naar huis deed ik boodschappen in winkels met airco en daarna stapte ik terug in mijn huis met airco. Na een tijd snakte ik naar ‘frisse’ lucht, ook al was die 40°C. De airco ging pas uit in de winter. Dan liep iedereen in een dikke trui rond, terwijl het soms toch nog 30°C was. De winter was trouwens het moment waarop we onze BBQ-achterstand inhaalden. (lacht)

Kopje thee

Ondanks de hitte, genoten mijn vrouw en ik van ons nieuwe leven. We leerden een totaal andere cultuur kennen, vonden het gevoel van ruimte fantastisch (al die woestijn!) en ontmoetten sympathieke mensen: zowel Omani’s als expats. Ook mijn job was leuk. Ik kreeg in Oman kansen die ik in België nooit zou krijgen. Ik kon er dingen van nul opbouwen omdat alles er minder ‘microgestructureerd’ is. Ik zette bijvoorbeeld een fabriekje op dat thee verpakte. Thee (chai) is erg populair in Oman. De grote merknamen waren al aanwezig in de supermarkten, maar er was nog een opportuniteit: thee importeren uit landen als Kenya, Uganda en Rwanda. De gedroogde theeblaadjes kwamen via een zeecontainer in balen van 100kg bij ons en wij verwerkten ze vervolgens tot de theezakjes die iedereen kent.

Als je wil zakendoen in Oman heb je wel veel geduld nodig. Om te beginnen moet je heel wat tijd steken in ‘socializen’. Omani’s willen pas zaken doen als ze een vertrouwensrelatie met je hebben. Had ik bijvoorbeeld een meeting met een nieuwe klant, dan ging het als volgt. We dronken eerst thee, aten dadels en praatten over elkaars familie en over 1001 andere zaken. Pas op het einde van de meeting, begon ik over zaken. Mocht ik te pusherig geweest zijn, dan was het bij die ene keer gebleven. Zo simpel is het. Daarnaast gaat zakendoen traag omdat je voor elke transactie massa’s vergunningen nodig hebt. Ook privé is het niet eenvoudig om dingen te regelen. Wil je bijvoorbeeld een bankrekening openen, een huis huren of een auto kopen? Dan heb je de toestemming nodig van je ‘sponsor’ (meestal je werkgever). Je bent afhankelijk van zijn goodwill en hij kan hier misbruik van maken.

Goede leerschool

Mijn verblijf in het Midden-Oosten was een fantastische ervaring. Ik kan het iedereen die een internationale carrière wil aanraden. Zelfs al is het maar voor een paar maanden. Door er te leven en te werken, krijg je belangrijke managementvaardigheden onder de knie: flexibiliteit, diplomatie, omgaan met diversiteit… Dat zijn dingen die je onmogelijk in boekjes kan leren.

Bovendien leer je er relativeren. In Oman valt de elektriciteit bijvoorbeeld geregeld uit zonder verwittiging. In België zouden we moord en brand schreeuwen. De Omani’s niet. Als de panne lang duurt en de huizen moordend heet worden, maken ze gewoon een ritje met de auto. Ook al is het midden in de nacht. Zo hebben ze het tenminste even fris.”

E-mail: paulbel@skynet.be