Karolien (36) vertelt: “Na mijn studies fotografie en mijn lerarenopleiding, vond ik werk in een bouwbedrijf in Dublin. Het was mijn taak om het logement te regelen voor Ierse bouwarbeiders die tijdelijk op bouwwerven werkten in Nederland, België, Frankrijk en Duitsland. Ik zocht voor hen een B&B, hotel, huis of appartement. Niet de meest creatieve job, maar het was wel mijn kans om eindelijk naar het buitenland te gaan.

Geld rondstrooien

Tijdens mijn eerste maanden in Ierland, verbaasde ik me erover hoe kwistig de Ieren met geld omgingen. Doordat er al jaren een economische groei was, had iedereen het gevoel dat het niet op kon. Heel wat gewone mensen woonden in grote huizen en reden niet met één, maar met verschillende, dure auto’s. Vaak hadden ze de hele aankoopsom geleend!

Wat ik ook opmerkelijk vond was de manier waarop mannen en vrouwen met elkaar omgingen, of moet ik zeggen: niet omgingen? Als ik met m’n collega’s naar een restaurant ging, zaten de mannen en vrouwen steevast aan aparte tafels. Heel bizar.

Heerlijke tijd

Na een tijd geraakte ik uitgekeken op mijn werk. Gelukkig vond ik een nieuwe job: ik mocht fotografieles geven in een ‘Adult Education Centre’ in Waterville, een dorpje met adembenemende natuur in het graafschap Kerry. Dat was het begin van een heerlijke tijd. Na m’n werkuren hield ik me bezig met muziek, schilderen, schrijven en wandelen. Tijdens een van die wandelingen ontdekte ik een oud gebouw -The Convent- dat ooit een school was voor arme meisjes. De zusters die er de plak zwaaiden waren streng en sloegen er op los. De dorpelingen wilden het gebouw vervangen door een hotel. Ik werd geraakt door die lang vervlogen verhalen en vond het jammer dat ze zouden verdwijnen. Daarom besloot ik er een tentoonstelling over te maken met schilderijen, tekeningen, gedichten, foto’s en een video.

In die periode ontdekte ik ook een nieuw muziekinstrument: twee kleine trommels die bongo’s heten. Ik speel al sinds mijn tiende percussie, maar bongo’s bespelen was toch iets anders. Toen ik de bongo’s onder de knie kreeg, vroegen enkele lokale zangers me of ik hen wou begeleiden tijdens hun optredens. Dat was leuk om te doen. En uiteindelijk heb ik ook zelf een groepje opgericht: we traden op in Ierland, Bretagne en België.

Altijd moe

Daarnaast kreeg ik nog een passie: Cubaanse muziek. Ik trok enkele maanden naar Cuba om er foto’s te maken van muzikanten, muziekinstrumenten en muziekworkshops. Tot mijn blijdschap werden mijn foto’s achteraf tentoongesteld in een galerij in Kerry. De Cubaanse ambassadeur kwam helemaal uit Dublin om de tentoonstelling te openen. Om hem te bedanken, gaf ik hem een doos Belgische bieren. Hij was er erg tevreden mee.

Maar helaas: toen sloeg het noodlot toe. Ik werd kortademig, hoestte voortdurend en voelde me doodmoe. Eigenlijk had ik al sinds mijn negentiende last van vermoeidheid: hoeveel ik ook sliep, ik bleef moe, en dat was enorm stresserend. Maar nu werd het plots erger. Na al die jaren kreeg ik een diagnose: ik had sarcoïdose. Dat is een vrij onbekende ziekte waarbij er knobbeltjes ontstaan in het bindweefsel die zo groot kunnen worden als een kippenei. Je sterft er niet door, maar de ziekte gooit je leven wel overhoop omdat je veel pijn hebt en doodmoe bent.

Terug naar school

Toen ik ziek werd, merkte ik een belangrijk minpunt op in Ierland: het gezondheidssysteem is erbarmelijk. Ik besloot omwille van mijn gezondheid terug te keren naar België. We mogen ons hier gelukkig prijzen dat we zo’n fantastisch gezondheidssysteem hebben.

Ik geef nu Engelse les en studeer weer. Nog een jaartje te gaan en ik heb mijn bachelor in ‘science honours’ (biologie en chemie) via The Open University. Ik zou graag willen helpen om een remedie te vinden voor sarcoïdose. Aangezien de oorzaak van de ziekte nog niet gekend is, bestaat de behandeling alleen maar uit symptoombestrijding. Misschien kan ik hier ooit verandering in brengen!”

E-mail: karolien.verheyen76@gmail.com