Kelly: “Dertien jaar geleden kreeg mijn vader een job aangeboden op Aruba, een eiland van de Nederlandse Antillen. Het ging om een arbeidsovereenkomst van twee jaar en mijn ouders en broer zagen die verhuis wel zitten. Zelf was ik minder enthousiast -ik was 17 en gehecht aan mijn vertrouwde leven thuis- maar we vertrokken toch.

Moeilijke start

Toen we arriveerderden op Aruba, hadden we niet meer dan enkele koffers met kleren. Dat was voor mij een moeilijke start. Maar na een tijd vonden we via het bedrijf van mijn vader een leuk huurhuis en viel het leven weer wat in zijn plooi: mijn vader ging werken, mijn moeder werd huismoeder en mijn broer en ik maakten nieuwe vrienden op school.

De scholen op Aruba zijn georganiseerd volgens het Nederlandse systeem. Er wordt ook les gegeven in het Nederlands, dus die overgang viel mee. Onderling -en buiten de schoolmuren- spreekt de lokale bevolking Papiaments, afgeleid van de Portugese term voor ‘brabbelen’. Het duurde wel even voor we die taal onder de knie hadden.

Opnieuw een verhuis

Na twee jaar kreeg mijn vader de keuze: terug naar België of verhuizen naar het buureiland Curacao voor een nieuwe professionele uitdaging. Hij koos voor het tweede en… wij volgden.

Op Curacao bleven we nog eens negen jaar hangen. Mijn broer begon er te werken als ploegbaas in het bouwbedrijf waar mijn vader manager werd en ik startte mijn studies voor ‘office assistant’. Eenmaal afgestudeerd, begon ik les te geven als duikinstructrice. <lacht> Gek hoe het leven soms kan gaan.

Het leven op Curacao was voor mij één lange vakantie. Als duikinstructrice had ik de luxe om mijn dagen te plannen zoals ik het wilde. Het typische rustige tempo op die eilanden is dan een zegen. Mijn vader en broer -die professioneel meer onder druk stonden- ergerden zich dan weer aan die relaxte houding. Maar dat is nu eenmaal de Antilliaanse manier van leven. Niet voor niets is hun lijfspreuk ‘Jullie hebben de klok, wij hebben de tijd’.

Terug naar België

We hadden een leuke tijd op de Nederlandse Antillen, maar na elf jaar keerden we toch terug naar België. Daar had iedereen zo een beetje zijn reden voor: het bedrijf waar mijn vader en broer werkten kwam in de problemen, de vriendin van mijn broer wou graag in België gaan studeren, mijn moeder kreeg gezondheidsproblemen die ze liever in België liet behandelen en ikzelf zocht een meer stabiele omgeving om samen met mijn Nederlandse vriend -en eventueel toekomstige kinderen- een nieuw leven op te bouwen.

Wij zijn uiteindelijk naar Antwerpen getrokken. Daar zijn m'n vriend en ik intussen getrouwd en heb ik een vaste baan. En hoewel we de zonnige dagen en de goedlachse mensen op de eilanden soms missen, genieten we nu volop van de dingen die we daar niet hadden. Zoals chocolade en familie bijvoorbeeld!”

E-mail: kekedima@hotmail.com