Ralf (37): “Marijke en ik ontdekten de Seychellen tijdens een vakantie in 2013. We keerden verloofd van die vakantie terug, en verliefd op het paradijselijke eiland. In 2016 gingen we er opnieuw op vakantie. We hadden toen al besloten dat als één van ons twee er een job zou krijgen, we het avontuur zouden aangaan. Omdat er op dat ogenblik geen vacatures waren en mijn vader onverwacht overleed, borgen we onze plannen tijdelijk op.

In maart 2017 publiceerde de universiteit van de Seychellen (UniSey) een vacature voor een senior lector HRM en management, precies de job die ik al tien jaar in België deed. Ik stuurde mijn cv op, maar het bleef akelig stil. Tot ik eind mei, bij het doorlopen van m’n spamfilter, het mailtje vond waarin ik werd uitgenodigd voor een Skype-gesprek. Midden juli 2017 ondertekende ik het contract en boekten we onze vlucht. Op 26 september vertrokken we.

Olifantenoren

We wonen op Mahé, het hoofdeiland van de Seychellen. We huren een vrijstaand huis op een bergflank, met zicht op de Indische Oceaan. We hebben een tuin met palmbomen, olifantenoren en bananenplanten, en een groot terras. Daar zitten we het grootste deel van onze tijd. We eten en lezen er en liggen er ’s avonds in onze hangzetels. Het is overdag altijd tussen 28 en 33 graden en ’s nachts koelt het af tot 24 graden. Lange mouwen heb je dus nooit nodig. Het is een bijzonder comfortabel leven.

Ons huis bevindt zich op vijf minuten van de universiteit. De rit brengt me langs een turquoise oceaan en witte stranden met palmbomen. Het verschil met de Brusselse tunnels waar ik vroeger elke dag door reed kan niet groter zijn. Wat ik er doe? Ik geef les in HRM en management en ik doe onderzoek. Mijn studenten zijn allemaal geboren op de Seychellen en kregen een studiebeurs van de overheid op basis van hun prestaties op het einde van het middelbaar onderwijs. Aangezien enkel de beste studenten een beurs krijgen en het inschrijvingsgeld ongeveer 7.000 euro per jaar bedraagt, zijn de klassen vrij klein. Ik doceer aan groepen van 10 tot 30 studenten.

Vastgeroest

De grootste aanpassing was mijn lesopdracht. In België heb ik tien jaar lang HRM gegeven met mijn eigen handboek. Dat vak stond dan ook helemaal op punt. Toen ik hier aan UniSey begon, moest ik vier nieuwe vakken voorbereiden en met vaste handboeken werken. Intussen heb ik geleerd dat bouwen aan iets nieuws erg verfrissend werkt, en dat ik in België veel meer vastgeroest zat in mijn job dan ik zelf doorhad.

Wat ook anders is dan in België, is dat ik zelf geen examens afneem van m’n studenten. De vakken die ik doceer maken deel uit van de internationale programma’s van de University of London. In mei doen mijn studenten een examen dat in Londen wordt opgemaakt én verbeterd. Hierdoor ben ik vooral een coach voor de studenten. Ik baseer me op de examenvragen uit het verleden en wat ik zelf belangrijk vind voor hun latere werkleven, maar ik weet op voorhand niet welke vragen ze op hun examen zullen krijgen.

Nors

De Seychellen horen bij Afrika, maar zijn wel sterk ontwikkeld. Er zijn openbare en private ziekenhuizen en geen grote ziekteproblematieken. Het land lijkt dan ook meer bij Europa aan te sluiten dan bij Afrika. Toch zijn er nog heel wat cultuurverschillen. Eén van de meest frappante is het gebrek aan klantvriendelijkheid. Van een norse kassierster in de hypermarkt kijken we al niet meer op. Onlangs stonden we aan de kassa en bleef de kassierster met haar hand op de toonbank slaan om me sneller te doen uitladen, ondanks het feit dat Marijke nauwelijks kon volgen met inladen. En dit terwijl er niemand achter ons aan het wachten was. <lacht>

In België is het ook heel gewoon dat winkeliers met je meedenken, bijvoorbeeld over waar je een bepaald product kan vinden als zij het zelf niet verkopen. Hier doen ze dat niet. Wat nog opvalt? Het aanbod van lage kwaliteitsproducten die uit China of India worden ingevoerd en toch aan stevige prijzen worden verkocht. Bij ons zouden veel van die producten uit de handel worden gehaald. Ook de prijzen van auto’s swingen de pan uit. Nieuwe auto’s zijn vaak dubbel zo duur als in België en dalen niet veel in waarde. Ook een tweedehandswagen betaal je dus meestal een hoog bedrag.

Paradijselijk

Dit gezegd zijnde hebben we het hier geweldig naar onze zin. We kunnen ons werk mooi scheiden van ons privéleven. We werken tussen acht en half vier, nooit ’s avonds en nooit in het weekend. De constante warme temperatuur is heerlijk en de omgeving is wondermooi. We gaan in het weekend vaak spelen in de grote golven van Anse Intendance, één van de mooiste en leukste stranden in de wereld. Stel je een breed wit strand voor, 500 meter lang en 20 meter breed, palmbomen aan de ene kant en een turquoise oceaan aan de andere. En misschien nog het beste: het is zo goed als leeg. Als er 20 mensen zijn, noemen we het al bijzonder druk.

Wat de toekomst brengt, is afwachten geblazen. Ik heb op dit ogenblik een contract voor twee jaar. Als je de onderzoeken over expats erop naleest, dan zie je dat ze zich het best voelen anderhalve maand na hun vertrek en het slechtst na een viertal maanden. Wij hebben dat dieptepunt niet meegemaakt. Het avontuur is na bijna zes maanden nog even geweldig als in het begin. Dat zit dus zeker goed. <lacht>

Tips

Eén van de belangrijke dingen die we geleerd hebben is dat je zo’n avontuur nooit mag laten omwille van anderen. Onze ouders en familie zagen ons natuurlijk niet graag vertrekken. Maar eigenlijk zien we nu dat het bijzonder goed loopt. Er is zoveel technologie voorhanden dat de afstand overbrugbaar wordt. We sturen elkaar berichten en foto’s via Whatsapp en skypen vaak. Vooral dat laatste is belangrijk, omdat je elkaar dan ook ziet. Het lijkt alsof je gewoon bij elkaar op bezoek gaat. Bovendien vliegen wij nog een of twee keer per jaar terug en komen zij hier op vakantie.

Daarnaast moet je goed bekijken wat de fiscale aspecten van je emigratie en de gevolgen voor je sociale zekerheid zijn. En verder is het belangrijk om je flexibel op te stellen en je niet te veel te ergeren. Ik herinner me een gesprek met een Italiaanse restaurantuitbaatster. Zij kon niet om met het tempo waarop haar lokale werknemers werkten en de manier waarop ze hun job uitvoerden. Ze zuchtte zich een weg door het gesprek en trok scheve blikken naar haar personeel. Dat is me altijd bijgebleven. Je kan je opwinden en ergeren, of je kan het aanvaarden en erop anticiperen. In plaats van ons te ergeren aan mensen die niet klantvriendelijk zijn, complimenteren we zij die het wel zijn. ’t Is een andere ingesteldheid. Maar wel eentje die een grote impact heeft op je beleving.”

E-mail: ralf.caers@kuleuven.be