Liselotte (35): “Bijna drie jaar geleden werd mijn man gecontacteerd door een headhunter op LinkedIn. Hij had een jobvoorstel voor hem in Nieuw-Zeeland. Mijn man is ingenieur brandveiligheid en zulke profielen zijn er gegeerd. Sinds de zware aardbeving in Christchurch in 2011 zijn de regels voor brandveiligheid en de bouwcodes heel wat strenger geworden.

Schapen

Vier maanden later zijn we verhuisd naar Auckland, de grootste stad van Nieuw-Zeeland, met zo'n 1,5 miljoen inwoners. Auckland is een beetje het New York van Nieuw-Zeeland. Het is echt compleet anders dan de rest van het land, waar voor elke mens vier schapen rondlopen. Hoewel het een grote stad is, voelt Auckland niet als een metropool. Er is veel natuur en weinig hoogbouw. Je bent altijd dichtbij een park of strand.

In de zomer leeft Auckland helemaal op. Elk weekend is er wel ergens een marktje of een festival. Wat opvalt is dat ze hier erg punctueel zijn met hun begin- en eindtijd. Als de markt eindigt om één uur, hoef je om vijf na één niets meer te verwachten. Wij gaan graag naar de Franse markt La Cigale. Je betaalt er belachelijk veel voor een croissant, maar het is het waard. Goed brood, zoals wij dat kennen, is moeilijk te vinden.

Potluck

De Aucklanders zijn niet erg populair bij de rest van de bevolking. Ze worden JAFA’s genoemd: ‘Just Another F***ing Aucklander’, al zien de Aucklanders zelf het liever als ‘Just Another Fabulous Aucklander’. (lacht) Verdraagzaam zijn ze doorgaans wel. En dat is nodig, want Auckland herbergt een mengelmoes aan nationaliteiten.

De mentaliteit van de Aucklanders is een pak meer ‘laid back’ dan in België. Het steekt allemaal niet zo nauw. Mensen lopen in de supermarkt of op straat op blote voeten of ‘jandals’ (teenslippers). De meeste feestjes zijn ‘potluck’ (iedereen brengt iets te eten mee) en de openbare barbecues op het strand of in de parken zijn enorm populair.

Melkweg

In België werkte ik als lerares Nederlands en Engels aan het Talencentrum van de Universiteit Gent. Hier heb ik een bijkomende opleiding gevolgd om Engels te geven aan anderstaligen. Nadien heb ik onmiddellijk werk gevonden als lerares Engels aan de Universiteit van Auckland. Een grote cultuurshock was het niet. De manier van werken is erg gelijkaardig. Alleen is het merendeel van de studenten hier Japans, Koreaans of Indisch.

Ik ben gestopt met werken tijdens mijn zwangerschap en ben nu al anderhalf jaar thuis met onze dochter, Taaliah. Kort na haar geboorte moest ze een hartoperatie ondergaan. Vorig jaar rond kerst hebben we ongeveer zes weken in het ziekenhuis doorgebracht. Dat was een enorm zware periode. Toen leken we een melkweg verwijderd van België. Gelukkig kregen we via het internet heel veel steun. En hebben enkele fantastische liefdadigheidsorganisaties, zoals Ronald McDonald, onze kerstperiode toch wat kleur gegeven.

Duur

Binnenkort gaat Taaliah halftijds naar de crèche en hoop ik terug aan het werk te gaan. Bedoeling is om freelance aan de slag te gaan als vertaler en proofreader. Het is hier gelukkig administratief heel makkelijk om freelance te werken. Je moet enkel een IRD-nummer hebben, maar dat heb je hoedanook nodig om te werken.

Het extra loon zal welkom zijn. De crèche is immers erg duur. Je betaalt ongeveer zes à zeven euro per uur, en de school start pas op vijf jaar. En dat is niet het enige. Ook een huis kopen is enorm duur. Het gemiddelde huis in Auckland kost een miljoen dollar (650.000 euro) en dan heb je echt geen luxe. De meeste huizen hebben geen centrale verwarming en enkel glas. Vocht en schimmel zijn een echte plaag. De belastingen liggen een heel stuk lager dan in België, maar je hebt dat extra geld echt wel nodig.

Papatoetoe

De cultuur van de Maori, de inheemse bevolking van Nieuw-Zeeland is nog heel levendig. Te Reo, de taal van de Maori, geeft een exotische smaak aan vele plaatsnamen: van Papatoetoe tot Tutukaka. In Te Reo is Nieuw-Zeeland ‘Aotearoa’.

‘Aotearoa’ betekent ‘het land van de lange, witte wolk’. Dat klopt ook echt wel. Met water aan weerskanten is er in Auckland altijd wel ergens een wind die de wolken wegwaait. Die eindeloze grijsheid die we soms in België hebben, heb ik hier nog niet meegemaakt. Zelf in de winter is de zon nooit ver weg. En zelfs dan is het een straffe zon. Insmeren is de boodschap. Mijn Belgische winterkleren heb ik nog niet moeten bovenhalen.

Marsepein

Toch missen we België. Vooral de familie en vrienden. Mijn ouders zijn al eens op bezoek geweest,  maar voor heel wat mensen is het toch een enorme reis. Ik ben ondertussen al één keer terug in België geweest en hoop dit jaar samen met Taaliah nog eens te gaan. En verder heb ik wel eens zin in een lekkere praline van Leonidas of een zakje chips met pickles. Mijn vrienden hebben me al Dreft moeten opsturen omdat de afwasproducten hier er absoluut niet aan kunnen tippen. Ik mis marsepein, en aan kerst in de zomer moet je ook even wennen.

Dit gezegd zijnde hebben we het erg goed hier en hopen we zeker nog wat langer te blijven. We hebben nog veel te ontdekken in het prachtige Nieuw-Zeeland. Daar kan geen Leonidas-praline tegenop!” (lacht)