Annik (49): “Ik volgde een cursus meertalig secretariaat bij VDAB. Op dat moment liep er een project om werkzoekenden stage te laten lopen in Engeland. Voorwaarde was: voldoende Engels kennen, maar ook weer niet te goed. Ik beantwoordde volledig aan de vereisten.

Ik schreef een motivatiebrief en ging op interview. Uiteindelijk was ik een van de 12 uitverkorenen. Ik reisde naar Kent en volgde 1 maand Engelse les. Nadien ging ik 2 maanden werken bij een vastgoedmakelaar. Toen de stage afgelopen was, bood het bedrijf me een tijdelijke job aan. Ik heb er niet lang over moeten nadenken. 

Verzekeringen

Intussen woon en werk ik al 24 jaar in de UK. Mijn huidige job is ‘Insurance Sales Administrator’ bij een verzekeringsbedrijf. Dat doe ik al een tiental jaar. In een notendop: ik beantwoord mails en telefoons van klanten, maak offertes voor bestaande en nieuwe klanten, beheer polissen en regel betalingen.

Ik woon in een bungalow met tuin in Pembury. Dat is een dorp in Kent. Het is hier zalig rustig wonen. Als het weer het toelaat, vind je me op het terras in de tuin. De uitvalswegen zijn niet super, maar het station is vlakbij. 

Dichtbij

Toen ik hier pas was heb ik het wel wat moeilijk gehad. Het was niet evident om mensen te leren kennen. Als nieuweling in een groep vrienden infiltreren, vraagt wel wat volharding. Bovendien had ik ook niet veel geld. Ik kon amper een ‘bedsit’ huren (een tweekamerappartement) en dus ook geen bezoek ontvangen. Ging ik in het weekend uit, dan was het op water, want alcohol was te duur.

Met cultuurverschillen viel het mee. Het blijft me wel nog altijd verbazen dat mensen hier je persoonlijke ruimte niet altijd respecteren. Sommigen komen tijdens een gesprek heel dichtbij staan. Het gebeurt ook dat wanneer ik een trap opga, iemand wacht tot ik boven ben om zelf naar beneden te gaan. Dat is hoffelijk bedoeld, maar ik zeg dan altijd: “Kom maar naar beneden hoor, de trap is wijd genoeg!”. En natuurlijk is er de befaamde Engelse humor. 

Wegen

Mijn grootste ergernis zijn de Engelse wegen. Die zijn slecht onderhouden. Wat ook niet leuk is: ik woon hier intussen bijna 24 jaar, werk hier even lang, betaal belastingen, ben zelfs opgeroepen als jurylid in een proces en kan kiezen in de plaatselijke verkiezingen. Maar ik kan niet nationaal kiezen en heb ook niet mogen deelnemen aan de brexit-poll. Dat vind ik echt niet eerlijk. 

Dit gezegd zijnde is mijn leven hier echt wel goed. Ik heb alles wat ik kan wensen: een lieve partner, een prachtig huis met tuin en een goede job. In mijn vrije tijd hou ik me bezig met fotografie, film en muziek. Ik sport ook: vooral lopen, maar ook rijden met de mountainbike en zwemmen. En we reizen regelmatig. Sinds ik hier woon, heb ik al heel wat landen verkend, waaronder Australië, Zuid-Afrika, en Ecuador.

Frikandellen

Natuurlijk mis ik mijn familie. Maar die is niet ver. Ik ga regelmatig terug. Uiteindelijk ben ik in een viertal uur in België. En mijn beste vrienden hier zijn Belgen. Het helpt als je af en toe tegen elkaar kan zeggen hoeveel zin je hebt in stoofvlees, waterzooi, kalfsbrood, américain, frikandellen en Gentse neuzekes. <lacht>

Ik ben echt gelukkig, maar je roots blijven je roots. Of zoals ze hier zeggen: “You can take the girl out of the country, but you can't take the country out of the girl!”

E-mail: annik_pauwels@yahoo.co.uk