Achttien jaar geleden leerde Joris (43) een Spaans meisje kennen: Mercedes. Ze trouwden en bouwden een liefdesnest in Brussel en daarna in Sint-Pieters-Leeuw. Na enkele jaren wou Mercedes graag terug naar Spanje. Joris zag dit wel zitten en nam loopbaanonderbreking.

Kus stelen

Hun nieuwe bestemming was Llerena, het stadje waar Mercedes opgroeide. Joris vertelt: “Llerena is piepklein: er wonen 6000 inwoners. In de zomer komen er veel toeristen, maar de rest van het jaar valt er hier absoluut niets te beleven. Ik heb erg moeten wennen aan de verveling. In Brussel had ik een druk sociaal en cultureel leven. Dat was een enorm contrast.”

Wat eveneens wennen was, waren de koude winters en de Spaanse mentaliteit. “Spanjaarden leven minder gejaagd. Als je bijvoorbeeld met een vriend afspreekt, kan hij een half uur te laat opdagen of op het moment zelf nog afbellen. Dat is normaal. Die levenshouding zorgt voor een ongedwongen relaxte sfeer maar de keerzijde is dat ze nonchalance kan creëren. Dat merk je als je beroep doet op een loodgieter, schrijnwerker of schilder. Vaak moet je na hun vertrek hun klus nog verder afwerken of zelfs herbeginnen.”

En dan is er ook nog het machogedrag van de Spanjaarden. “Hier in het zuiden kunnen mannen verschrikkelijk jaloers zijn. Op café houden velen hun vriendin goed in de gaten. Als ze merken dat je langer dan vijf minuten met haar praat, komen ze enkele zoenen of een knuffel van haar stelen om zo hun territorium af te bakenen. Ik moet wel zeggen dat de vrouwen even jaloers zijn, maar daar heb ik minder last van. (lacht)”

Boterham verdienen

Op professioneel vlak waren de jaren in Spanje op zijn zachtst gezegd woelig. Hij vertelt:  “Eerst werkte ik als grafisch ontwerper in de plaatselijke drukkerij. Dat werk lag me, dus ben ik na drie jaar als zelfstandig grafisch ontwerper begonnen. Ik wou m’n eigen baas zijn en bovendien hoopte ik zo wat meer te verdienen. Je moet weten dat de lonen in Spanje tot de helft lager zijn dan in België, terwijl het leven slechts iets goedkoper is. Hier verdienen maar twee groepen echt goed hun boterham: ambtenaren en zelfstandigen met een bloeiende zaak.”

Joris’ zaak bleek helaas geen succes: na een jaar moest hij de boeken sluiten omdat hij niet genoeg klanten had. Toen hij werkloos was, schoolde hij zich om tot vrachtwagenchauffeur. “Dat lukte wonderwel, en al snel mocht ik bij een firma in Sevilla beginnen die gevaarlijke goederen transporteert (zoals toxische, corrosieve of ontvlambare vloeistoffen). Met mijn vrachtwagen doorkruiste ik Spanje, Portugal, Frankrijk en Duitsland om goederen te laden en lossen. Een leuke job, hoewel ik wel bange momenten beleefd heb. In Portugal bijvoorbeeld kwam ik af en toe in slecht onderhouden chemische fabrieken. En in Franse fabrieken trof ik soms nonchalant personeel aan dat het niet nauw nam met de veiligheid.”

Groen gras

Na zes maanden rondtoeren, sloeg de crisis hard toe. Resultaat: Joris stond opnieuw op straat. Nu werkt hij al een tijdje als nachtreceptionist in een van de vier hotels die Llerena rijk is. Hij legt uit: “Dit is zeker niet mijn droomjob. Nachtwerk gooit je bioritme en je sociaal leven overhoop. Maar ik ben blij dat ik werk heb. Het ‘crisist’ hier nog altijd erg en ik ken heel wat mensen die al meer dan 2 jaar werkloos zijn! Ik heb geluk gehad.”

En voelt hij zich intussen ook al wat meer thuis in Llerena? “Ja, het gaat stukken beter. Wat erg geholpen heeft, is dat ik veel nieuwe vrienden vond. Ik spreek af en toe met hen af zodat ik een verzetje heb. Dat is goed tegen de verveling. En als ik het stadsleven toch te erg mis, maak ik een daguitstap naar Sevilla, een grote stad die 140 km verder ligt. Maar toch wil ik ooit terugkeren naar België: het Belgische gras is nog altijd groener voor mij.”