Kato (25) zit in haar derde jaar journalistiek. Ze getuigt: “Vorig jaar ging ik op Erasmus naar Madrid. Toen ik terug was in België, wou ik het liefst zo snel mogelijk weer weg. Daarom besloot ik mijn stage in het buitenland te doen. Bolivië leek me ideaal. Ik ben verliefd op Latijns-Amerika. Bovendien is het een Spaanstalig land waardoor ik mijn Spaans verder kon oefenen. Na wat zoeken, vond ik een stageplek: ik mocht aan de slag bij een plaatselijke televisiezender AteSur/Tele5.

Witte stad

Ik woonde met enkele andere studenten in Sucre, de hoofdstad van Bolivië. De meeste mensen denken dat La Paz de hoofdstad is omdat de regering daar zetelt, maar dat klopt niet. Sucre is totaal onbekend en onbemind, terwijl het nochtans een fantastische plek is. De mensen zijn vriendelijk en open, het is er veilig -in tegenstelling tot pakweg La Paz of Santa Cruz- en het stadscentrum is prachtig. Sucre kreeg de bijnaam ‘la ciudad blanca’ omdat de binnenstad vol gebouwd is met mooie, witte gebouwen uit de koloniale tijd. Dit is zo uitzonderlijk dat het centrum opgenomen is op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Vroege vogel

Mijn stage was super: ik mocht filmen en monteren, maar ook presenteren en interviewen. ’s Morgens moest ik er meestal al om 6.15u zijn. Ik bediende dan de camera en presenteerde het internationale nieuws. ‘k Herinner me nog dat de busramp met de Vlaamse kinderen in Sierre toen een belangrijk item was. Om 8.30u ging ik naar huis om te ontbijten. Daarna trok ik met een collega de baan op om politici te interviewen. Terug in de studio, monteerden we de interviews zodat ze getoond konden worden tijdens het middagnieuws.

’s Middags was er een pauze van… 3 uur. Dat vond ik lastig: ik wou eigenlijk gewoon doorwerken, maar dat deed niemand. In de namiddag hielp ik meestal een collega die lifestyle reportages maakte en reclamefilmpjes opnam. Geregeld speelde ik de hoofdrol in die reclamefilmpjes. Mijn collega filmde me bijvoorbeeld terwijl ik een opknapbeurt kreeg in een schoonheidssalon of bij de kapper zat. Die filmpjes werden vervolgens als publiciteit getoond op onze zender. Uiteraard moest het schoonheidssalon of de kapper hier wel voor betalen.

Bling bling

Vroeger dacht ik dat Latino’s het niet al te nauw namen met stiptheid, maar dat bleek op mijn werk niet het geval. De interviews startten altijd keurig op tijd en we weken bijna nooit af van ons zendschema. Wat ik wel merkte was dat mijn collega’s een andere manier van monteren hadden: hoe meer bling bling en ronddraaiende letters, hoe beter.

Verder had ik ook een jonge, mannelijke collega die- zoals wel meer Bolivianen- nog nooit gehoord had van emancipatie. Hij vond dat vrouwen thuis moeten blijven om te poetsen en te koken. En hij kon het absoluut niet verkroppen dat ik beter was in mijn vak dan hij. Mijn overige collega’s waren gelukkig wel ruimdenkend en lief.

Moeilijke naam

Af en toe maakte ik grappige dingen mee. Zo zat ik ’s middags eens op een bank te wachten op vrienden toen enkele mensen me kwamen vragen of ik ‘die presentatrice was met de moeilijke naam’. Ik wist wel dat onze programma’s vaak bekeken werden, maar toch was ik verbaasd toen ik op straat werd herkend.

Weekend weg

Tijdens de week was mijn leven vrij saai. ’s Avonds was ik doodmoe en bleef ik gewoon thuis. Ik kookte samen met mijn huisgenoten, keek naar een film en ging vroeg slapen omdat ik er de dag erna alweer om 5 uur uit moest. Maar de weekends waren anders. Dan bezochten we de markt om allerhande lekkers te kopen, gingen ’s avonds uit eten en dronken erna nog een glas in een van de vele gezellige cafés. We gingen ook regelmatig op weekendtrip. We namen de bus op vrijdagmiddag naar een mooie plek in Bolivië en kwamen op maandagochtend terug, net op tijd om meteen weer te gaan werken…

Ik weet nog goed die keer dat we naar de bergstad Potosi reisden. De zoon van een collega woonde er, en we mochten bij hem blijven overnachten. Hij en z’n huisgenoot vroegen ons of we zin hadden om naar een voetbalwedstrijd van hen te komen kijken. We dachten dat we naar vierde provinciale gingen kijken, maar dat was eventjes verkeerd gedacht. Bleek dat de twee jongens bekende voetballers waren. Na de match stond een hele menigte hen op te wachten voor een handtekening en foto. We konden ons ogen niet geloven.”

E-mail: katomannaerts@hotmail.com