Christianne: “Toen ik ontslagen werd, schreef ik me in als werkzoekende bij VDAB. Ik kreeg aangepaste begeleiding, maar voelde me toch niet goed geholpen. Bovendien werd ik helemaal niet warm van de jobs die VDAB me voorstelde. 

Verpleegkunde

Toen ging ik zelf aan het denken: zo’n 30 jaar geleden begon ik aan de studies verpleegkunde. Door omstandigheden maakte ik ze niet af, en daar heb ik altijd spijt van gehad. Ik dacht: als ik die opleiding nu eens opnieuw volg? Dat kon, via een VDAB-opleidingscontract. Het voordeel van dat contract was dat ik gedurende de opleiding mijn werkloosheidsuitkering mocht behouden. Bovendien kreeg ik een verplaatsingsvergoeding.

Ik was heel blij met mijn keuze, maar kreeg wel kritiek. "Moet je op jouw leeftijd nog een opleiding volgen die betaald wordt door de overheid, terwijl onze jeugd ze zelf moet betalen?" Ik begreep de kritiek: ik had ook studerende kinderen. Maar ik antwoordde: “Ik heb deze maatregel niet uitgevonden, ik maak er alleen gebruik van. Ik moet nog lang werken voor ik met pensioen ga, dus grijp ik deze kans om te doen wat ik graag doe.”

Zenuwachtig

Toen ik aan de opleiding begon, was ik zenuwachtig. Ik kwam terecht tussen twintigers die net het middelbaar achter de rug hadden. Ze waren zo jong als mijn kinderen! Bovendien was ik bang dat mijn ziekte roet in het eten zou gooien. Zou ik wel werk vinden als ex-kankerpatiënt? Was ik de opleiding niet voor niets aan het volgen? Die vragen spookten door mijn hoofd.

Gelukkig werd ik al snel aanvaard in de groep en verliep het studeren vlot. Ik moest niet onderdoen voor de anderen, ook al had ik nog nooit met een computer gewerkt. Dat zorgde in het begin wel voor paniek en hilarische taferelen.

Inzet beloond

Na drie jaar studeren, werd mijn inzet beloond. Op mijn 52ste werd ik de trotse bezitter van een diploma verpleegkunde. Ik vond onmiddellijk werk. Eerst in een woonzorgcentrum waar ik bejaarden verzorgde en daarna bij het Wit-Gele Kruis waar ik nu nog steeds werk.

In beide gevallen zei ik tijdens het solliciteren niets over mijn ziekte. Pas toen ze me de job aanboden, vertelde ik dat ik borstkanker had gehad. Dat was een hele opgave, maar ik kon niet anders. Ik wou hier open over zijn. En mijn eerlijkheid werd beloond: ze feliciteerden me omdat ik ondanks mijn ziekte en mijn ontslag, mijn leven weer op de rails zette.

Mijn verhaal bewijst dat er uit een negatieve periode iets positiefs kan vloeien. Mijn tip voor werkzoekende vijftigers? Ga voor je dromen. Volg een opleiding die je aanspreekt en die je kansen op werk verhoogt. Als de motivatie er is, lukt het wel!”