Raf (39): 'In 2012 heb ik m'n café in Heist-op-den-Berg verkocht. Ik was helemaal klaar met het nachtleven. Nadien ben ik door een zware scheiding gegaan. 

Ik wou toen heel graag weg en besloot in een opwelling om naar het buitenland te trekken. Na wat onderzoek ben ik op vakantie gegaan naar Aruba. Ik wou kijken of het me aansprak en of ik mezelf er zag leven. 

Van zodra ik uit het vliegtuig stapte, was ik verliefd op het eiland. Ik kan het niet verklaren, maar ik voelde dat ik hier moest zijn.   

Terug thuis heb ik drie maanden de tijd genomen om alles te regelen. In januari 2013 ben ik definitief vertrokken, zonder een job en zonder verblijfsvergunning. 

Café 080

Enkele weken later had ik m'n eerste baantje: barman in café 080, een klein café net buiten het toeristische centrum. Opnieuw in de horeca, maar dat had ik ervoor over om gestart te geraken. 

Het café werd uitgebaat door twee Nederlandse jongens die me als groentje op het eiland mee op sleeptouw namen. Ik ben hen eeuwig dankbaar. Ze hebben me geholpen m'n weg te vinden, m'n verblijfsvergunning in orde te krijgen en nog veel meer.  

Het is ook in dit café dat ik m'n vrouw Evelina leerde kennen. Een leuke Arubaanse meid die als luchtverkeersleider werkt bij de overheid. Intussen zijn we getrouwd. Hebben we een zoontje Jules en is er een tweede kindje op komst. 

Luikse wafels

Vandaag werk ik in het bedrijf van mijn vrouw. Naast haar job als luchtverkeersleider, startte ze een zaak in Luikse wafels. Die run ik voor haar. Ik doe alles: van het bakken van de wafels, over de levering bij de klanten, tot de boekhouding. 

Ik werk van thuis uit en pas op onze zoon. Gelukkig wonen we rustig. De kinderen kunnen nog op straat voetballen. Ons huis ligt vlakbij het dorpje Santa Cruz en de Hooiberg. De Hooiberg is een 165 meter hoge heuvel en lijkt erg op een hooiberg, vandaar de naam. Bij helder weer kan je, als je op de top staat, de Venezolaanse kust zien.

Als ik niet aan het werk ben probeer ik zoveel mogelijk met mijn zoontje bezig te zijn. En ik maak elke dag een wandeling aan de kust. Lopen is geen optie omwille van mijn knieën en fietsen niet omwille van de vele straathonden en het gebrek aan fietspaden.  

Omslachtig

Waar ik het meest heb aan moeten wennen, is hoe traag alles gaat. Bij de overheid, de bank… altijd maar wachten. En hoe omslachtig! Bij het ene loket betalen, bij het volgende een stempel halen, bij nog een ander een afspraak maken... 

Waar ik ook van schrok, is het minimum aantal werkuren en het minimumsalaris. De horeca heeft een 48-urige werkweek, andere sectoren een 42-urige werkweek. Het minimumsalaris in de horeca is 1900 Arubaanse Florijnen, omgerekend zo'n 875 euro per maand. Als je in een populair restaurant of café werkt, kan je dat nog verdubbelen met fooien. Daartegenover staat wel dat het leven twee keer duurder is dan in België. 

Omdat in de horeca veel Nederlanders werken en de klanten vaak Amerikanen zijn, vielen de cultuurverschillen me in het begin niet zo op. Pas sinds ik samen ben met Evelina, ben ik er mij bewust van.

Het meest bizarre gegeven vind ik dat als je een feestje geeft, je extra eten en taart moet voorzien om mee te geven aan je gasten. Voor wie eventueel niet kon komen. En zodat ze de dag nadien niet moeten koken. 

Melting pot

Het leukste aan Aruba is het klimaat. Het lijkt wel eeuwig vakantie, 365 dagen per jaar. 

Ook de melting pot van culturen spreekt me aan: Europees, creools, Zuid- en Noord-Amerikaans en Afrikaans. Het maakt niemand wat uit welke kleur of welk geloof je hebt, hoe je eruit ziet en welke taal je spreekt. Het is leven en laten leven. En dat in groot contrast tot de polarisatie die aan de gang is in de rest van de wereld. 

Wat me stoort is dat de Arubanen niet van confrontatie houden. Als ze een probleem hebben met iemand, blijven ze rond de pot draaien. Ze negeren het liever dan het aan te pakken. Dat en het feit dat 25% van de bestuurders rondrijdt zonder rijbewijs en verzekering en zich daar ook geen zorgen over maakt. 

Kings of Leon

Ik voel me hier ondertussen helemaal thuis. Ik waan me zelfs meer Arubaan dan Belg. Toch mis ik bepaalde dingen. Zoals goede live muziek bijvoorbeeld. Hier krijg ik enkel 'Latin music' te horen of coverbandjes die allemaal dezelfde playlist spelen. Tien keer Kings of Leon op een avond is wat veel. <lacht>

Mijn familie mis ik uiteraard ook, maar Skype is een pleister op de wonde. Mijn ouders proberen ook elk jaar hiernaartoe te komen, en wij een keer naar België. Nu met covid gaat het allemaal wat moeilijker en heb ik ze meer gemist, maar dat heeft vooral met ongerustheid te maken, denk ik.

Wat de toekomst brengt? Ik ben bezig met een online studie voedingsconsulent. Beetje vreemd als je weet dat ik wafels verkoop. Maar ik denk dat er wel toekomst in zit. Zeker op Aruba waar obesitas een groot probleem is. Dus wie weet doe ik daar later nog wat mee.

Op dit moment is mijn belangrijkste plan mijn kinderen zo goed en veilig mogelijk groot te brengen. En ons huis en onze tuin verder opknappen.'

E-mail: dekeusterraf@gmail.com