Het begon in de zomer van 1984. Lin (45) vertelt: “Ik was 17 en was samen met mijn zusjes en nichtjes op vakantie in Torredembarra. Op het strand werd ik stapelverliefd op een Spanjaard. Toen ik 18 werd, liet ik alles achter om bij hem in te trekken. Omdat mijn liefde zo groot was, maar ook omdat ik mijn leven in Antwerpen een beetje beu was. <lacht>

Werken in een bluescafé

Intussen ben ik al negen jaar gescheiden, maar ik heb wel drie kinderen waar ik gek op ben: Gypsy, Vital en mijn oogappel Anouk. Ik woon nog altijd in Torredembarra en heb een leuk leven. Het is wel druk want ik heb verschillende jobs. Om te beginnen werk ik in een bluescafé dat openluchtconcerten organiseert: La Traviesa. Ik werk er ’s morgens in de tuin: ik ruim alles op en zet de apparatuur klaar voor het volgende optreden. Tof, want ik ben zelf een hevige bluesfan en mis geen enkel concert.

Daarna ga ik naar de gemeenteschool. Ik houd toezicht op de speelplaats en serveer ’s middags eten in de refter. ‘k Doe dit werk al 18 jaar en heb alle kinderen stuk voor stuk zien opgroeien. Heel fijn. Het enige vervelende is dat sommige ouders bedenkingen hebben bij mijn levensstijl en de vrije opvoeding die ik geef aan mijn kinderen. Ze vinden het bijvoorbeeld raar dat ik mijn kroost meeneem naar concerten en met hen sta te swingen op de muziek. Ook mijn kledij is niet naar hun zin. Vroeger had ik dreadlocks, maar ik heb die afgeknipt omdat sommige ouders ze niet hygiënisch vonden.

Kamperen met skaters

In de namiddag moet ik meestal naar een vergadering. Ik zit in de gemeentepolitiek en ben lid van een linkse, groene partij die strijdt voor de onafhankelijkheid van Catalonia. Als gemeenteraadslid houd ik me vooral bezig met de belangen van de jongeren. Ze komen bij mij met hun voorstellen en klachten, en ik probeer die zo goed mogelijk op te volgen.

Af en toe ga ik op de barricades staan. Ik heb nogal een hevig temperament, net zoals mijn vader. Vorig jaar bijvoorbeeld kampeerde ik samen met 25 skaters voor het gemeentehuis. De burgemeester -niet bepaald mijn beste vriend- had ons een skatepark beloofd, maar het waren woorden in de wind. We zijn er 32 uur gebleven tot hij overstag ging. Nu hebben we eindelijk een skatepark gekregen. Tot grote vreugde van mijn zoon Vital, want hij is een vurig skater.

Geen typische clown

En dan is er nog mijn leukste job: ik animeer kinderfeesten. Mijn act heet de ‘Mama Lin Show’ en is bekend in heel de provincie Tarragona. Ik ben er 15 jaar geleden mee begonnen uit protest. Er stond toen op het strand geen énkele schommel of glijbaan. De gemeente wou er geen kopen omdat ze dit ‘stom’ geld vonden. ‘k Vond dit zo schandalig dat ik elke zaterdagnamiddag clown speelde op de zeedijk. Na een jaar had ik 400.000 peseta (2.000 euro) verdiend. Met dit geld heb ik zelf speeltuigen gekocht die er nu nog altijd staan.

Mijn nieuwste voorstelling heet ‘El Viatge’ (de reis). Ik ben verkleed als airhostess en vlieg naar het land van plezier en fantasie. Op de muziek van Chopin en Shakira doe ik een striptease en verkleed me als clown. Daarna eindig ik met een kleurige parachute weer als airhostess. Sommigen noemen me de ‘freaky’ clown omdat ik geen typische geschilderde clown ben. Ik weet uit ervaring dat heel wat kinderen daar niet van houden.

Macaroni op het strand

Na al die jaren voel ik me 100% thuis in mijn dorp. Het weer is hier perfect, de mensen klagen bijna nooit en de kinderen kunnen nog rustig op straat spelen. Ik mis hier niets, behalve af en toe mijn mama en zusjes. Ik ben altijd blij als ze op bezoek komen, en dat is zo'n twee keer per jaar. We amuseren ons dan zo goed dat de dorpelingen er een half jaar later nog over praten. Afgelopen kerst hebben we een kookpot met macaroni in onze rugzak gestoken. We aten de macaroni op het strand op, samen met een fles wijn. Het zonnetje scheen en het was in één woord: zalig.”

E-mail: lintx40@hotmail.com