Fiel werkt als diplomaat voor Buitenlandse Zaken. Hij vertelt: “Ik vertegenwoordig België in Jordanië en Irak. Mijn werkplaats is de Belgische ambassade in Amman en af en toe maak ik een dienstreis naar Irak. Ik krijg telkens opdrachten van drie à vier jaar. Daarna ga ik in een andere regio aan de slag en verhuizen we naar die plek.”

Groeten uit IJsland

Een job als diplomaat spreekt tot de verbeelding. Met recht en rede? Fiel: “Ik vind van wel. ‘k Doe mijn werk heel graag. Om te beginnen is het erg afwisselend: je gewone bezigheden kunnen onverwacht omgegooid worden. Een concreet voorbeeld was de vulkaanuitbarsting in IJsland. Van het ene moment op het andere was mijn belangrijkste prioriteit: Belgen helpen die vastzaten in Jordanië. We bezorgden de gestrande reizigers telefoonnummers van lokale luchtvaartmaatschappijen, verwezen hen door naar hotels en gaven hen morele steun.

Verder vind ik het boeiend om na te gaan welke opportuniteiten er hier zijn voor Belgische bedrijven. Hiervoor bestudeer ik de economie en mensenrechten, en probeer ik relaties uit te bouwen met de lokale bedrijven en overheden. In Jordanië valt het me op dat hiërarchie en status erg belangrijk zijn in zakelijke relaties. Iedereen goochelt met business kaartjes. Wil je dat er deuren voor je opengaan, dan moet er bij voorkeur ‘manager’ op staan."

Topjes en rokjes

Hoe is het om in een moslimland als Jordanië te wonen? Fiel: “Leuker en gemakkelijker dan we dachten. Jordanië is wel conservatief qua mentaliteit, maar vrij progressief op het vlak van voorschriften. Clara hoeft haar kleren niet echt aan te passen. Oké, topjes en korte rokjes kunnen niet op straat, maar die droeg ze vroeger ook al niet. Verder kan ze doen wat ze wil: rondrijden in de auto, boodschappen doen… En varkensvlees of alcohol kan je hier gewoon kopen. Als we zin hebben in worst, moeten we dus niet wanhopen. Alleen zijn zulke zaken erg duur.”

Waar Fiel het meest moest aan wennen was… het weekend. Hij legt uit: “In het Midden-Oosten is het op vrijdag en zaterdag weekend. Dit stoort niet echt, maar het doet wel raar. Ik zeg bijvoorbeeld tegen een collega: “Maandag ga ik dit en dat doen!” en dan krijg ik een blik vol onbegrip: “Dat kan toch ook op zondag?” Wat me wel echt stoort, is het verkeer. Hun achteruitkijkspiegel gebruiken ze hier niet en een richtingwijzer is een optie. Het recht van de sterkste geldt: die met de grootste auto dwingt zijn rechten af.”

Ik moet, zij mag

Werkt Clara ook in Jordanië? Fiel: “Ja, ze geeft privéles Nederlands aan expats en Jordaniërs. Dat is erg belangrijk voor haar. Als we ergens uitgenodigd worden, hoeft ze niet te zeggen ‘Ik ben de vrouw van…’, maar kan ze zich voorstellen met ‘Ik ben lerares’.”

En uitnodigingen zijn er bij de vleet. “Gemiddeld ga ik twee à drie keer per week naar etentjes, recepties, boekvoorstellingen… Soms loopt dit zelfs op tot zes keer. Vooral november is druk. Alle landen lijken dan hun nationale feestdag te vieren! We organiseren ook geregeld zelf events. Bijvoorbeeld een lunch voor onze Britse, Franse of Amerikaanse collega’s in Irak. Aangezien er in Irak niet veel ontspanningsmogelijkheden zijn, komen ze  naar Amman voor ‘rest and recreation’. In ruil voor de lunch, bezorgen zij ons interessante info over Irak. Clara gaat niet altijd mee naar die events. We hebben een duidelijke afspraak: ik moet, zij mag. Meestal spreken de partners van de diplomaten onder elkaar af: dan gaan we, dan niet. Komen ze, dan zie je twee kringen: een met de diplomaten die over hun werk praten en een met de partners die over andere zaken praten. Dat is soms een gek gezicht.”