Karen (42): “Ik solliciteerde in 2014 naar een interne vacature bij Rikolto (toen nog Vredeseilanden) en kreeg de job van regionaal directeur. Mijn regio bestond uit Nicaragua, Honduras, El Salvador en Guatemala. M’n belangrijkste taken? Teammanagement, fondsenwerving, en het positioneren en bewaken van de programmastrategie. Ik werkte deels in de hoofdstad van Nicaragua: Managua, en deels op ‘el campo’ (het platteland).

In de hoofdstad was mijn job vergelijkbaar met een job in België: interne en externe vergaderingen, wat bureauwerk, en af en toe een presentatie geven of een openingsspeech houden op een event.

Op het platteland zag mijn job er helemaal anders uit. Meestal vertrokken we rond 5 uur ’s morgens. Na een lange, stoffige en hobbelige rit bespraken we met de boeren welke problemen zij hadden. Daarna bezochten we hun groenten- of cacaoplantages. We waren regelmatig pas rond 21 uur terug. Had het veel geregend en was de rivier te ‘gezwollen’, dan brachten we de nacht bij de boeren door. Altijd een beetje avontuur dus…

Relatie

De combinatie van kantoor- en veldwerk vond ik heel verrijkend. Het dwingt je om te relativeren en uit je ivoren toren te komen. Intussen heb ik geleerd dat wij soms overdreven op efficiëntie gericht zijn. In Nicaragua werkt dat niet. Daar moet je eerst tijd maken voor het menselijke contact, de relatie. In het begin vond ik dat moeilijk, maar uiteindelijk ging ik daar erg van genieten. Het werkte ook, want door voldoende aandacht te hebben voor de relatie, was het nadien makkelijker om tot een akkoord te komen.

Nicaraguanen gaan heel anders om met tijd. Een uur te laat komen, is geen uitzondering. Op het werk was dat vervelend. Daarom hebben we afgesproken dat elke vergadering sowieso na 15 minuten van start ging, uit respect voor wie wel op tijd was. Anderzijds zorgt die houding voor veel minder stress. Ik heb er nooit iemand met een burn-out ontmoet.

Als ik een privé-afspraak had, vond ik het na verloop van tijd wel fijn als er nog niemand was op het afgesproken uur. Ik stak altijd een boek in mijn rugzak. Dan kon ik rustig een paar hoofdstukken lezen. Nog een voordeel: doordat ze zo ontspannen omgaan met tijd en weinig op voorhand plannen, kan je makkelijk de avond zelf afspreken. Ontmoetingen vinden bijgevolg veel meer spontaan plaats, wanneer iedereen er echt zin in heeft.

Klimaat

Mijn partner en ik woonden in Managua. Dat was best een uitdaging: het is er niet altijd even veilig, er is veel (lucht)vervuiling en vanaf 8 uur s’ ochtends klimt het kwik al flink boven de 30 graden. Als ik ‘ns wilde gaan joggen -een van mij favoriete sporten- moest ik dus erg vroeg uit de veren.

Onze vrije tijd brachten we zoveel mogelijk buiten Managua door. We gingen regelmatig wandelen met de ‘senderistas en accion por el clima’: een bont gezelschap van internationale en Nicaraguaanse wandelaars die begaan zijn met het klimaat. We discussieerden over de gevolgen van de klimaatverandering en hoe we konden bijdragen aan een meer duurzame manier van leven.

Op een duurzame manier leven was helaas niet evident. We hadden bijvoorbeeld voor alles een auto nodig. In Brussel reden mijn partner en ik meestal met de fiets. Langere afstanden overbrugden we met een cambio-abonnement. In Nicaragua hebben we na een jaar sukkelen met openbaar vervoer en taxi’s een wagen gekocht. Het voelde alsof we onze principes verloochenden, maar “ni modo” (we konden niet anders).

Wat ik nog moeilijk vond? Het is niet evident om als vegetariër te wonen in een vleesland. Je kan er nauwelijks ecologische of biologische producten krijgen. Ook het feit dat de meerderheid van de inwoners voor alles en nog wat op God vertrouwen, was soms wat frustrerend.

Onrust

Sinds begin april heerst er grote sociale onrust in Nicaragua: geweld tussen demonstranten, veiligheidsdiensten en gewapende regeringsaanhangers. Er zijn al veel doden en gewonden gevallen. De demonstranten eisen het aftreden van de socialistische president Daniel Ortega, die sinds 2007 aan de macht is. Ortega wordt beschuldigd van een autoritair regeringsbewind.

Intussen zit mijn avontuur in Nicaragua erop. Ik ben op zoek naar een nieuwe job, opnieuw in het buitenland. Ik kan het iedereen aanraden. Cultuurverschillen dwingen je uit je comfortzone te stappen en zoals we weten: ‘it is outside of your comfort zone, that the magic happens’.” <lacht>

E-mail: nerakjanssens@gmail.com