Jean Lamoot (69) groeide op in Oostende. In de jaren 70 drumde hij bij verschillende bands. 

Jean: “Ik speelde eerst bij de groep Flight en belandde ‘via via’ bij Freckle Face, een band met Arno Hintjens. Dat was heel leuk. Jammer dat dat het enige is dat we samen hebben gedaan in de muziek. Later speelde ik nog bij Once More, Revenge 88 en vele andere muziekgroepen. 

In de jaren 80 vroeg een kennis of ik wou helpen tijdens een Amerikaanse tour van een kleine band. Voor ik het besefte tourde ik over heel de wereld. Ik was podiumtechnicus voor groepen als Simply Red, The Pretenders en Tears for Fears. En ik assisteerde tijdens optredens van Kylie Minogue, Leo Sayer en Bill Ward van Black Sabbath.

Het waren leuke, maar hectische tijden. Na mijn pensioen was het tijd voor een rustiger leven.

Enkeltje Filipijnen aub

In 2006 leerde ik online een Filipijnse vrouw kennen, Priscila. Later dat jaar reisde ik voor de eerste keer naar de Filipijnen om haar te ontmoeten. De vonk sloeg over en ik bezocht haar zoveel mogelijk. 

Ondertussen probeerde ik Priscila’s visum in orde te krijgen zodat ze naar Europa kon komen. Maar dat lukte niet. Tot mijn frustratie verhuisde ik in 2021 dan maar zelf. Teleurgesteld in de Belgische overheid, volgde ik mijn hart. Ik ruilde Europa voor de Filipijnen.

Badkamer van 1,5m²

Ik woon samen met Priscila in Agus Lapu Lapu, een eiland naast Cebu City. We wonen in een klein huis dat ik enkele jaren geleden kocht.

We leven heel bescheiden. Onze woning is amper 50m² groot. Ik probeer ons huisje stap voor stap te verbouwen. Want het mag wat groter en moderner. Onze verouderde badkamer hebben we bijvoorbeeld vernieuwd en uitgebreid van 1 naar 1.5m². En daar zijn we blij mee (lacht).

“You're The One That I Want - ooh ooh ooh”

We wonen in een eenvoudige, nogal chaotische buurt. Om een idee te geven: dieren lopen vrij rond, het verkeer is hectisch, er zijn wedstrijden met hanengevechten… 

De meeste mensen leven in armoede. Eten op tafel krijgen en rekeningen betalen. Dat zijn hun dagelijkse zorgen.

Ondanks de armoede doen ze alles met een glimlach. En Filipino’s amuseren zich ook graag. Ze doen niets liever dan karaoke. De gehuurde muziekinstallatie wordt op straat gezet en zingen maar. Willen de buren slapen? Pech.

Door mijn beperkt pensioen hebben we een laag tot gemiddeld inkomen van ongeveer 500 euro per maand. Dat gaat vooral naar onze renovatie. Wij kunnen ons op dit moment geen andere buurt veroorloven. Maar dit is onze thuis en we voelen ons veilig. En we zijn vooral gelukkig dat we samen zijn. 

Genieten en werken

De Filipijnen is een archipel met ontelbare eilanden. Er is een rijk aanbod van mooie stranden en helder water. Dit is een paradijs voor een duiker zoals ik.

Ik vul mijn dagen vooral met vrijwilligerswerk. Ik ben bijvoorbeeld secretaris van een netwerk dat buitenlanders in de streek ondersteunt met allerlei praktische zaken. We geven informatie, vertalen, helpen in geval van nood… Als secretaris organiseer ik de vergaderingen en zorg ik voor een goed contact met de lokale politiediensten.

En daar was Odette

Ik help ook met de hulpverlening die nog altijd plaatsvindt na de doortocht van typhoon Odette op 16 december 2021.

Die heb ik trouwens zelf meegemaakt. De regen viel met bakken uit de hemel. De wind beukte met 235 kilometer per uur in op het eiland en op ons huis. Ons dak vloog weg. Gelukkig bleven we ongedeerd en konden we de schade aan ons huis binnen enkele weken herstellen.

Helaas zijn er nog altijd gebieden zonder stroom of met veel ravage. Tot op vandaag verdelen we eten en kleren in arme buurten en herstellen we woningen en kleine vissersboten (banca boats). We werken ook aan een plan dat ons beter voorbereidt op een volgende typhoon. Want die zekerheid is er: er komen er nog.

Vandaar dat humanitaire hulp vanuit België altijd welkom is!