Stiekem is het ook wel een beetje leuk. Een ander ritme, een andere manier om je dag in te delen. Ik slaap al eens een heel klein beetje langer en ik wijk wel wat af van mijn normale bijna dwangmatige routines. De trouwe lezers weten dat ik er massa’s heb. 

Maar dan is er nog iets. Het is koers. De ronde van Frankrijk. Heerlijke momenten. 

Niet omdat ik zwijmel van bewondering voor de sportieve prestaties en ploegtactieken. Verre van. Het is gewoon een fantastisch alibi om te zondigen. De ritten beginnen al rond 13 uur. 

Traditioneel maak ik mezelf wijs dat ik gewoon de televisie opzet, om het allemaal op de achtergrond te volgen, zonder echt tv te kijken. Overdag, tijdens de week is dat totaal uit den boze. Behalve vroeger voor de heroïsche taferelen op Wimbledon, ten tijde van Borg, McEnroe en Lendl (voor de jongere lezers, dat waren redelijk goede tennissers!). 

Maar dus, Sporza Tour, ik hoor de commentaarstemmen op de achtergrond, terwijl ik werk. En dan -als bij mirakel- vind ik dat er iets schort aan de klank. Te luid, te zacht, altijd iets. Ik moet dat verhelpen, dus ik sta op, neem de afstandsbediening, en blijf gebiologeerd rechtstaan, terwijl ik kijk. 

Dat is een essentiële fase in het proces. Blijven rechtstaan, kijken en jezelf wijsmaken dat je maar even checkt, gewoon om een overzicht te krijgen van de situatie. En dan hoop je gewoon dat er een vroege ontsnapping is, met een of andere mindere god, of een Belg…

Quasi ongemerkt verschuift je lichaam van staan naar zitten, niet voluit, maar op het randje van de zetel. Het duurt namelijk maar even, en dan ga je weer werken. Oh, er komt een col aan, of een afdaling, soms ook gewoon een valpartij. Iets… Dat moet je nog even bekijken. 

Voor je ’t weet schuif je iets makkelijker achteruit en als bij wonder valt er een oogje toe, omdat het in wezen toch wel een erg saai spektakel is. Een jagend peloton en een voorspelbare groep ontsnappers die hun moment zoeken in de spots. 

En ineens word je gewekt. Twee uur later! Door de opzwepende commentaarstemmen van de finale fase. De hele middag is voorbij, je blijft nu gebiologeerd staren naar het scherm, en je probeert de situatie terug te begrijpen.

De ontsnappers van het eerste uur zitten nu anoniem in het peloton. Je hebt totaal gemist hoe twee man de hele zwik aan flarden hebben gereden. Je blijft kijken tot het einde, waarbij het uiteraard onnozel is om de interviews achteraf niet te beluisteren. Waardevolle koersinzichten, die gaan helpen om de volgende dagen te begrijpen. 

Het is bijna tijd voor het avondeten. Je kan verkwikt de dag afsluiten en je maakt jezelf wijs dat je het werk van die middag wel ’s avonds afwerkt. Als het wat koeler is… En zo verglijden de dagen, het werk geraakt niet echt af, maar er is niemand om er over te klagen, want iedereen is op vakantie, dus het mag. 

De deadlines zijn niet zo scherp. Leve de koers!