Katrien: "Het was niet mijn bedoeling om gewoon wat te gaan rondreizen. Ik wou een nieuwe taal leren en buitenlandse werkervaring opdoen in het verlengde van mijn studies. Het Italiaans vind ik een mooie taal en Milaan is bekend als hét centrum van design, dus was mijn keuze snel gemaakt. De organisatie ELS (Euro Language Services) hielp me om alles te organiseren: ze zochten een school waar ik Italiaans kon leren, een woonplaats en een stageplaats.

Huilen op zondag

En zo belandde ik op een zondagavond in een klein kamertje bij een oudere dame in Milaan -mijn verblijfplaats voor de volgende zes maanden. De dame was erg vriendelijk en deed haar uiterste best me wegwijs te maken in de stad, maar het mocht niet baten. Die eerste avond voelde ik me rotslecht. Ik zat op een bankje in het dichtstbijzijnde park en belde huilend naar mijn zus.

Gelukkig moest ik de dag erop meteen al naar de les. Daar leerde ik veel buitenlandse studenten kennen. Al snel vond ik mijn draai en na twee maanden les begon ik aan mijn stage: keukens uittekenen voor een grote winkelketen. Dat was een fijne ervaring maar professioneel gezien niet erg interessant. Daarom besloot ik na mijn stage in Milaan te blijven en uit te kijken naar een betere job.

De zoektocht naar werk verliep niet meteen vlot omdat ik nogal jong was. In Italië zat het onderwijs toen nog anders in elkaar zodat de meesten er op veel latere leeftijd afstudeerden. Een vriendin uit Brussel die bij een architectenbureau in Milaan werkte, loodste me binnen in datzelfde bureau. Na een stageperiode besloten ze me daar aan te nemen. De eerste maanden verdiende ik heel weinig, maar omdat ik mooie kansen kreeg en veel verantwoordelijkheid, besloot ik de bluts met de buil te nemen. Vandaag werk ik als zelfstandige.

Aperitivo en Prosecco

Intussen ken ik de meeste Milanese gebruiken en gewoontes wel. Een heel fijne traditie is de ‘aperitivo’ na het werk: de mensen gaan niet meteen naar huis maar nemen eerst uitgebreid de tijd om te aperitieven. Meestal drinkt men dan Prosecco, een soort witte schuimwijn. In Milaan horen er ook verschillende pasta’s, slaatjes en foccacia’s bij.

Dit is hét moment om met je collega’s bij te praten of nieuwe mensen te leren kennen. En dat laatste gaat heel vlot in Italië. De mensen zijn op dat vlak heel spontaan maar… eigenlijk weet je op dat moment nog niet of iemand je echt leuk vindt. Een vriend legde me later uit dat je dit pas kan afleiden uit de intonatie waarmee die persoon afscheid van je neemt. Als buitenlander zijn die nuances soms erg moeilijk te onderscheiden.

Meebrullen

Waar ik het soms moeilijk mee heb is hun manier van uitgaan. Het succes van een feestje hangt voornamelijk af van hoe je er uitziet en wat je aanhebt. Uit de bol gaan -zoals wij dat kennen- doen ze hier niet. Zo was ik ooit eens met vrienden in een Milanese discotheek. Tijdens een fijn nummer begon ik, helemaal in m’n eentje, luidkeels mee te brullen. Foute zet, blijkbaar. Iedereen staarde me aan. In Italië doe je zoiets niet. Geef mij daarom op tijd en stond maar een Belgisch feestje. Belgen gaan ten minste uit om zich te ontspannen en te amuseren, niet om hun garderobe te showen!"

E-mail: katriensta@hotmail.com

ELS (Euro Language Services): www.xs4all.nl