Tom (45): “Ik was net afgestudeerd toen ik een job vond in Mainz, op zo’n drie en een half uur rijden van Leuven. Wat me aansprak was het werkregime. Ik werkte lange dagen van gemiddeld tien uur per dag, en dat zeven op zeven. Daarna was ik telkens een week vrij. Tijdens die vrije week zakte ik af naar Leuven waar Anne intussen in Gasthuisberg werkte als ziekenhuispastor. 

Wat ik er precies deed? Mijn werkgever regelde de dispatch van een bedrijf dat supercomputers verkocht aan banken en internationale organisaties. Ging er iets stuk, dan kreeg ik een foutmelding doorgestuurd via de computer. Die foutmelding moest ik zelf analyseren of doorsturen naar het lab voor analyse. Daarna moest ik de juiste technieker contacteren en de nodige onderdelen bestellen. 

Dat klinkt behoorlijk technisch, maar al bij al viel het goed mee en had ik het snel onder de knie. Ik bediende de markt in de Benelux, maar kreeg er al snel klanten bij uit de UK en Zuid-Afrika. En van zodra m’n Duits een beetje oké was, ook Duitse klanten. 

Studentenstad

Ik woonde in Mainz, waar ik een appartement deelde met m’n Belgische collega’s. Mainz is net als Leuven een universiteitsstad, maar daar stopt de gelijkenis. 

Leuven is, mede dankzij z’n historische gebouwen, een charmante stad. Mainz bestaat voor een groot deel uit nieuwbouw en miste in mijn ogen karakter. Wat nog? In Leuven was er ‘s avonds altijd wel iets te doen. In Mainz was het elke avond na 23 uur zo goed als dood. 

Dat was op zich niet zo’n probleem, we waren tenslotte geen studenten meer. En de week nadien haalde we de schade wel in in Leuven, maar toch. Ik heb dat verschil tussen beide studentensteden altijd heel merkwaardig gevonden. Het leidde ertoe dat het nooit echt als een thuis aanvoelde.  

Sahara

Of ik me weleens ergerde? Selbstverständlich! Een nieuw land betekent uiteraard ook nieuwe, kleine ergernissen.

Zo verwacht de gemiddelde Duitser dat je z’n taal spreekt. Dat was in het begin moeilijk. Maar goed, ik was er om de taal te leren, dus dat euvel verhielp zichzelf. Bij m’n eerste bezoek aan de supermarkt, keken ze me vreemd aan wanneer ik m’n mond opende. Maar ik hield vol en bleef Duits spreken, en zo groeide het respect.

Wat me soms ook irriteerde was het feit dat ze zo strikt de regels volgen. Ik zeg altijd: zet om middernacht een rood licht in het midden van de Sahara, en een Duitser blijft wachten tot het groen wordt. Dat zijn wij Belgen niet gewoon. Regels zijn voor ons in het beste geval ‘richtlijnen’. <lacht>

Cinema

Tijdens m’n vrije tijd probeerde ik zo weinig mogelijk geld uit te geven zodat ik centen had om in Leuven uit te gaan. Dus keek ik vooral veel films en probeerde ik mijn eerste stapjes te zetten als muzikant en producer. Het duurde nog jaren voor dat iets werd, maar elk uur telt, zeker wanneer je nog zoveel te leren hebt.

Na 2,5 jaar had ik genoeg van mijn Mainz-avontuur en keerde ik terug naar Leuven. De job had ik wel gezien en mijn Duits was meer dan goed genoeg. 

Nadien heb ik ook in Leuven nog meer dan 12 jaar als dispatcher gewerkt in een soortgelijk werkregime. Het gaf me de gelegenheid om op onze jonge dochters te passen, een groot deel van onze woning zelf te renoveren, en talloze uren in m’n studio door te brengen om muziek te maken. Ik raad het iedereen aan!

Sexy accent

Vandaag zijn m’n vrouw en ik bijna 25 jaar samen en ben ik nog altijd dol op haar sexy Duitse accent. We hebben heel bewust onze dochters tweetalig opgevoed. Bij de ene ging dat al wat vlotter dan bij de andere, maar zoals men zegt: de volhouder wint. Mijn vrouw spreekt altijd Duits met hen, ik Nederlands. 

Soms missen we wat Duitstalige vibes hier in Vlaams-Brabant. Meer dan een bevriend koppel dat Oostenrijks-Vlaams is, is hier niet te vinden, maar goed, dat lukt wel.”

E-mail: tomvandermarliere@yahoo.co.uk