Dit staat volkomen los van mijn opvattingen over vakantie, die ondertussen genoegzaam gekend zijn. Ik heb nog nooit behoefte gehad aan vakantie. Echt waar! Zoals ieder mens geniet ik van zon, lekker eten en ontspannen op terrasjes, daar gaat het niet om. Maar ik mis het nooit. Ik heb in het verleden al omstandig uiteengezet hoe ik de work-life-balans in de praktijk breng, dus daar hebben we het nu even niet meer over.

Ik wil niet hautain of wereldvreemd overkomen, maar ik heb nooit een antwoord op de vraag over mijn goede vakantie. En ik wil ook niet de sfeerbederver zijn, die mensen vermoeit met een gezwollen antwoord dat de luchtigheid van de conversatie verziekt.

De meeste mensen zijn bovendien toch niet echt geïnteresseerd in jouw vakantie en de verhalen erover. Waarom stellen ze die vraag? Meestal om over hun eigen exploten te vertellen.

Over de unieke ervaringen en de onvergetelijke diepe gesprekken met onwaarschijnlijk boeiende toevallige passanten. ‘Allez, dat wil nu toch lukken, jullie wonen op nog geen 2 kilometer van bij ons!’ 

Dure eden worden er vervolgens gezworen dat deze onverwachte maar betekenisvolle diepe band, die connectie, niet verloren mag gaan en in september zal worden aangehaald, voor de eeuwigheid. Dat is niet zo, en vergelijkbaar met de laatste pint op de Gentse Feesten, die je moet drinken met mensen die je niet kent. Dat blijven ook geen vrienden!

Grootse verhalen, over kleine huisjes, in kleine dorpjes, met kleine marktjes. Ontzettend moeilijk te bereiken. Waar ze echt bijna geen toeristen kennen, en waar de ‘locals’ na verloop van tijd een echte, hechte band opbouwen met de toevallige zonderling van dat ene piepkleine huisje. En vriendelijk! Zo vriendelijk! En die mensen leven zo simpel…

Quasi steeds wordt het huisje ’s nachts bereikt, na een stressvolle rit vol gevaren en onheil. De volgende ochtend openbaart zich dan een prachtig weids vergezicht, en nooit geziene panorama’s.

En uiteraard is de kaas daar lekkerder, het fruit sappiger, de wijn beter en smaken de tomaten nog echt naar tomaten, niet te vergelijken met wat wij hier naar binnenspelen. En vriendelijk! Zo vriendelijk!

De rat race van het werkjaar krijgt een spiegel. De zoektocht naar origineler, kleiner, wereldvreemder en bijzonder. Culinaire specialiteiten en uitzonderlijke ontmoetingen.

Er zijn ook altijd unieke, wijze, enigszins wereldvreemde maar buitengewoon filosofisch onderlegde oude mannetjes met botanische kennis en eigengereide culinaire kwaliteiten. En vriendelijk… Dat vind je bij ons niet! Onze oude mensen zijn gewoon banaalweg oud en ‘grumpy’. Naar het buitenland moet je voor de kleurrijke figuren.

Wandeltochten langs onontgonnen paden die desondanks ontzettend goed bewegwijzerd en onderhouden zijn. Onherbergzame streken met goed uitgeruste afspanningen (ja, ik gebruik bewust dat woord in de plaats van herberg om de authenticiteit en het unieke te benadrukken!) om de toevallige passant te voorzien van spijs en drank. 

Uiteraard enkel lokale specialiteiten en eigenaardigheden die -achteraf bekeken- zo ontzettend hard bewijzen hoeveel dichter die mensen bij de natuur leven en een eenvoudige levensstijl aanhangen. 

Van Albanie tot Zanzibar, we zijn nergens toerist, en we ontdekken volop. Genieten!