Katrien (35): 'Ik werkte al enkele jaren als hostess in het buitenland, maar de honger naar meer bleef. Telkens als ik een luxeschip zag liggen in een haven, droomde ik er stiekem van om de wereld rond te varen in een mooi wit uniform. En dus besloot ik ervoor te gaan. De selectieprocedures waren erg zwaar, maar ik had geluk. Na enkele weken solliciteren kreeg ik een contract bij één van de beste rederijen!

Mijn job bestond erin om niet-Engelstalige gasten aan boord te informeren en hun verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Ik was verantwoordelijk voor wel tien verschillende nationaliteiten. Dat is toch wel wat. Ik moest veel vertalen naar het Spaans, Duits, Frans en Nederlands en de gasten bijstaan bij problemen. Dat kon gaan van reizigers die ontevreden waren over hun suite, tot gezondheidsproblemen en soms zelfs een sterfgeval.

Smile!

Ik deed m'n job ontzettend graag. Weten dat er een heleboel mensen op je vertrouwen en dat je hen ook daadwerkelijk kan helpen, is een fijn gevoel. Bovendien ontstaat er tijdens een cruise een hechte band tussen de gasten en het personeel. Natuurlijk waren er ook mindere kanten aan de job. Sommige gasten konden het niet laten me in het midden van de nacht wakker te bellen met de meest stomme vragen. En het waren al zware dagen! Ik werkte er zeven dagen op zeven, minimum vier maanden aan een stuk.

Eigenlijk kan je het best vergelijken met het leger. Je uniform moet perfect zijn en je uiterlijke verzorging van cruciaal belang. Al was er wel een belangrijk verschil: wij moesten altijd glimlachen. Zelfs al hadden we een slechte dag. Aan de ingang van elke publieke ruimte hing een bord waarop stond: 'Smile, you're on stage now.' De gasten kwamen voor alles. Zo mochten we nooit met meer dan een collega tegelijkertijd praten, want anders zouden de gasten het gevoel kunnen krijgen dat ze niet op de eerste plaats kwamen.

Het vervelendste aan wonen en werken op een cruiseschip was dat er altijd leven en dus ook lawaai was. Dat kwam doordat we in shifts werkten. Je hoorde 's nachts voortdurend deuren opengaan en sluiten. Een gaste vroeg me ooit: 'Mevrouw Katrien, wat gebeurt er 's nachts met de verlichting? Doen jullie de lichten uit als wij gaan slapen?' Niet dus. En natuurlijk werd er ook onder het personeel al wel eens een feestje gebouwd. Ook niet bevorderlijk voor de nachtrust. Maar ja, iedereen heeft wel eens een uitlaatklep nodig. Zeker als je weet dat relaties met gasten ten strengste verboden waren. <lacht>

Kippenvel

Reizen met een cruiseschip moet je liggen. Wat ik wel gemerkt heb is: eens fan, altijd fan. Zo was er een 80-jarige Amerikaanse vrouw die bijna 365 dagen aan boord had doorgebracht. Onze rederij had op dat moment ongeveer tien schepen en zij kende bijna elk personeelslid bij naam. Ze zag het niet zitten om naar een rusthuis te gaan en voer liever. Elke kapiteinsavond werd zij in de bloemetjes gezet door de kapitein zelf. En dat was een eer. Als je hem tegenkwam op het schip leek het wel of er een filmster voorbijliep!

Het meest indrukwekkende moment? Dat was zonder twijfel onze 'world voyage'. En meer bepaald toen we vanuit Sydney naar Azië vertrokken voor een reis van vier maanden. De meeste gasten hadden er lang voor gespaard en er waren er heel wat die nog nooit in een ander werelddeel waren geweest. Die avond stonden er een heleboel mensen aan wal het schip te bewonderen. Toen we vertrokken begonnen die ons allemaal uit wuiven met de opera op de achtergrond. Ik krijg nog altijd kippenvel als ik eraan denk! Die reis was voor mij ook de perfecte afsluiter van mijn buitenlands avontuur. Wat wil je? Exotische havens, tropische landschappen, ijsbergen in Alaska… Meer moet dat niet zijn, toch?'

E-mail: katrienl77@hotmail.com