Christel (28): 'In 2009 startte ik met de opleiding Internationale Samenwerking Noord-Zuid aan de Sociale Hogeschool in Heverlee. Terwijl mijn klasgenoten voor hun stage naar Sri Lanka, Brazilië en Congo reisden, koos ik voor het relatief kleine maar erg kleurrijke Senegal.

Ik woonde er bij een Senegalese gastfamilie in Rufisque, een kleine, maar drukke stad in de buitenwijken van Dakar. De vader was een gepensioneerd politieagent. De moeder had een beautysalon (lees: kapsalon én kleermakerij) waar de oudste dochter vaak hielp. De oudste zoon zat vooral thuis en deed niet veel. Werken in het huis is immers voor vrouwen. De jongste zoon ging nog naar school.

In het begin was het best wennen om bij een vreemde familie te wonen. Zij hadden heel andere gebruiken en verwachtingen. Tijdens de eerste weken heb ik vooral veel gekeken en geleerd. Na verloop van tijd draaide ik gewoon mee. Ik stond er niet meer bij stil dat we allemaal uit een en dezelfde grote schaal aten. En het feit dat er een schaap op het dak woonde, vond ik doodnormaal. <lacht>

Enkele woorden Wolof

De NGO waar ik stage deed, heette Enda Ecopol. Ik werkte op de afdeling voor vrouwenprojecten en microfinanciering. Zij ondersteunden onder andere projecten waar meisjes leerden naaien, waar zeep werd gemaakt en granen werden vermalen en verpakt. Daarnaast gaf ik les in twee schooltjes. Ik gaf tekenles, dus de taal was niet echt een probleem. Bovendien kende ik intussen al enkele woorden Wolof die ik kon gebruiken tijdens de les.

Het werk was ontzettend leuk, maar heel anders dan in België. Alles verliep er veel gemoedelijker. Iedereen ging los om met regels en wetten. In het begin stond ik nog elke dag om negen uur op kantoor. Na een tijdje om tien uur. En soms, als het niet uitkwam, dan ging ik een dag niet. Maar ik bleef geregeld ook langer, zelfs als ik plannen had. Go with the flow. Als het vandaag niet lukt, dan morgen.

Daarnaast moest ik vaak noodgedwongen creatief zijn. Waar ik lesgaf, zat bijvoorbeeld een aantal kinderen met een gedragsproblematiek. Ik probeerde hen extra aandacht te geven en ze te blijven boeien. Wat niet makkelijk is als je alleen maar een bal en een pak kleurpotloden hebt. Kinderen haken vrij snel af, kinderen met concentratieproblemen nog sneller.

Lijmsnuivende straatkinderen

Natuurlijk waren er ook moeilijke momenten. Zo was het echt niet leuk om elke dag aangesproken te worden door kinderen en mensen op straat. Na vijf maanden ben je het beu om telkens nageroepen te worden als 'toebab' (blanke). Ik ben mij nergens zo bewust geweest van mijn huidskleur als daar.

Wat ik ook nooit ga vergeten is de avond dat ik meeging met een organisatie die werkt met straatkinderen. Wat ik daar heb gezien was schrijnend. Kleine lijmsnuivende kindjes met open wonden en geen manier om aan eten te raken. De echte pure en harde wereld van het straatleven.

Ondanks zulke confrontaties ben ik heel blij dat ik er geweest ben. Ik denk nog geregeld met weemoed terug aan mijn tijd daar. Ik mis het. De mensen, de gemoedelijkheid, het lekkere eten ook… Alles vers van de markt en niet kant-en-klaar. Ik mis hoe ik met mijn collega op de motor zoefde wanneer er een vergadering was. Ik laat het niet graag los. Ik ben zeker nog van plan in de toekomst terug te gaan. Senegal was mijn derde reis naar het Afrikaanse continent en dat is pas het begin. Het is er zo ontzettend gevarieerd en mooi! En hoewel mensen soms denken dat Afrika vooral arm en zielig is, zie ik alleen maar rijkdom en wijsheid. Van generatie op generatie overgebracht.'

E-mail: cstriekwold@gmail.com

Christel blogt over diversiteit en cultuur: www.wurdup.weebly.com