Ik kon haar begrijpen. De zorg voor onze honden, in combinatie met een veeleisende job en de ontplooiing van een passie waar ze ook beroepshalve iets mee doet, het kan zwaar zijn. En wij zijn geen schoolverlaters aan het begin van een carrière. Het zijn eerder onze nadagen, maar het heilig vuur blijft kennelijk branden.

Ik dacht quasi onmiddellijk terug aan een zonnige dag, midden juli ergens in 1987. Ik had net mijn diploma gekregen aan mijn Alma Mater in Gent, en ging het beroepsleven blijgezind tegemoet. Vanaf nu, nooit meer ’s nachts werken. Een geregeld leven zou mij te beurt vallen. 

Niets was minder waar. In een bedrijf dat mij gevormd heeft en mijn arbeidsethiek aangescherpt heeft, heb ik de komende zeven jaar menige nacht doorgewerkt. Soms zelfs op vakantie toe! 

Dat is ook de jaren nadien niet veranderd, helaas. En het heeft niets met slechte planning te maken.

Hoe is het zo fout kunnen gaan? Enerzijds wisten wij niet beter. Werk stond centraal in ons leven. ‘Work-life-balans’ zou pas veel later uitgevonden worden. Maar ook was er het gegeven dat andere mensen rekenden op mijn werk. Klanten, collega’s, je bedrijf. En die liet je niet in de steek. Je werd niet ziek, je deed niet flauw. 

De nacht dat mijn zoon geboren werd reed ik naar huis om 2 uur te slapen en nadien vertrok ik naar een presentatie bij een klant. Niet eens zo’n belangrijke, maar het idee dat je dat niet zou doen kwam niet in mij op. Allicht was dat niet de meest evenwichtige houding om op werk te kijken. 

Fast forward naar nu. Zondagavond, gezellig restaurantje, lekker eten. Gewoontegetrouw keek ik toch even de agenda in om de week wat in te delen, en stelde ik vast dat ik nog iets moest afwerken. Niet getreurd. Ook geen gezanik over ‘geen goesting, ik ben moe, ik zal ’t morgen wel doen'. 

Pot koffie en aan de slag. Geen half werk, doorwerken, nadenken en opleveren. Op de duur vond ik ’t zelfs prettig. Alleen in de nacht, de inspiratie laten opborrelen. De zucht van verlichting als ik ’t eindelijk op de mail kon doen. 

Ik anticipeerde ook een beetje op de reactie van de groep jonge mensen waar ik ’t voor deed. Omdat ik dacht dat die er even intens mee bezig waren.

24 uur later nog altijd geen feedback, geen reactie. Ik stuur een berichtje: ‘Alles goed ontvangen?’. Het blijft oorverdovend stil. 1 of 2 uur later krijg ik de reactie: ‘Ik was moe, we hadden een zwaar weekend, en heb er pas nu naar gekeken’. 

Een onuitgesproken vloek zindert oorverdovend na…

Zijn jonge mensen slimmer dan onze generatie, of is het iets anders? Hun gevoel van hoogdringendheid is kennelijk het mijne niet. Of schakelt ons hoofd anders? Het zal wel een kwestie van prioriteiten zijn, maar ik weet wel zeker dat mijn lief ook nog steeds diezelfde houding heeft. Slapen doen we later wel.