Debbie: “Tijdens mijn studies ben ik 2 keer op Erasmus geweest. Dat beviel me zo dat toen al het plan ontstond om later te gaan wonen en werken in het buitenland. 

Ik had al heel wat fijne verhalen gehoord over Vietnam en ontdekte dat ze daar vaak leerkrachten Engels zochten. Een ideale match aangezien ik tweetalig (Nederland-Engels) ben opgevoed. Het toeval wil dat ik toen tijdens de weekends voor een Vietnamese foodtruck werkte. Dat waren hele lieve en warme mensen en het was ook superlekker eten. Ik ben nogal een foodie, dus ik dacht: ‘Vietnam it is.’ <lacht>

Ik vertrok voor 1 jaar naar Vietnam, met het idee: ik zie wel. Uiteindelijk ben ik er net geen 4 jaar blijven 'plakken'.

Paniek

Pas op, het ging niet vanzelf hoor. De eerste dagen waren ontzettend overweldigend. Ik was echt in paniek en vroeg me af of ik wel de juiste keuze had gemaakt. Alles was zo anders. Ik zag het even allemaal niet. 

Gelukkig ben ik goed opgevangen. Ik zat in een rustig pension met fijne mensen. Toevallig ook iemand die in Vietnam woonde en enkele dagen tussen 2 huurcontracten moest overbruggen. Hij heeft me mee op sleeptouw genomen en me enorm gerustgesteld.

Ook de eigenaar, van Vietnamese origine maar geboren en getogen in Frankrijk, gaf me massa’s inzichten, tips en advies. Ik ben hen tot op de dag van vandaag dankbaar! 

Bruisende stad

Ik woonde in Ho Chi Minh City, beter bekend als Saigon. Een metropool in het zuiden van het land. Het is een boeiende en bruisende stad. Er is altijd wel iets te doen. 

De cafécultuur is ongeëvenaard. Van eenvoudige zaken tot hippe en chique tenten. Iedereen vindt er z’n gading. Je ontmoet er vrienden bij een kop straffe koffie, thee of boba (bubble tea). 

Het eten is heerlijk: gezonde en lichte gerechten boordevol groenten en kruiden. Supersmaakvol en kraakvers! En aan restaurants geen tekort. Elke week ontdekten we nieuwe pareltjes. En voor geen geld. Je eet er als een koning voor 7 à 10 euro. En er zijn zelfs heel wat plekken waar je maar 2 à 3 euro voor een maaltijd betaalt. Ik mis het eten zo erg dat ik er zelfs al tranen om heb gelaten, kan je nagaan!

Karaoke

De keerzijde? Die was er zeker ook. De luchtvervuiling was bij momenten schrijnend. Dat komt omdat er heel wat fabrieken zijn rond de stad die producten maken voor het westen. Vooral in augustus en september was het erg, want dan gaan ze in overdrive voor de kerstperiode hier. Mondmaskers droegen we al lang voor er sprake was van Covid. 

Verder heb je er nooit rust. Er is altijd lawaai. Bouwwerken, getoeter van scooters, karaoke…  Ze zijn echt zot van karaoke en doen dit op elk moment van de dag of nacht. Op straat, onder je raam of voor je deur, tijdens een trouw of begrafenis. Het liefst met een hele luide microfooninstallatie. Kan charmant zijn, maar niet als je om 6 uur ‘s ochtends nog even wil snoozen.

Wat nog? Verkeersveiligheid is wel echt een dingetje. Ik heb nog nooit zo veel verkeersongelukken gezien. Het was bijna wekelijkse kost. Mensen doen maar wat, verkeersregels zijn er niet, dus je moet voortdurend op je hoede zijn. Als je 1 seconde niet oplet, kan het verkeerd lopen. 

Groei

Ik werkte als leerkracht Engels in een taalcentrum. Leerlingen tussen de 5 en 25 konden er terecht voor naschoolse lessen Engels en voorbereiding op taalexamens zoals IELTS en Cambridge. 

Het was een enorm fijne plek om te werken. Ik kreeg veel ondersteuning en werd gestimuleerd om m’n lessen origineel en uitdagend te maken. En de leerlingen waren nieuwsgierig en respectvol. 

Sommige leerlingen heb ik jarenlang in m’n klas gehad. Ik heb hen echt zien groeien en bouwde er een hechte band mee op. Bij m’n afscheid vloeiden er dan ook heel wat tranen, langs beide kanten. Onlangs kreeg ik nog een warme mail van een toenmalige student die advies wilde over zijn studies. Dat deed toch wat met me.  

Nagels en wimpers

Qua work-life-balance was Vietnam top! Ik had er behoorlijk wat vrije tijd. En omdat ik daar in verhouding goed verdiende, kon ik ook vanalles doen.

Zo ging ik ‘s ochtends meestal trainen met mijn personal trainer. Ik ging geregeld naar de kapper en liet m’n nagels en wimpers doen. En om de paar weken verwende ik mezelf met een Koreaanse spa of een massage. 

Met vriendinnen spraken we geregeld af voor een koffietje. Samen volgden we ook allerlei workshops zoals macramé, zilveren juwelen ontwerpen en houtuitsnijdingen maken. En met mijn vriend ontdekte ik meer van Vietnam tijdens weekends weg en vakanties. 

Mentaliteit

Vietnamezen zijn gastvrij en leven grotendeels buiten. Hun deur staat letterlijk en figuurlijk wagenwijd open. Vaak wonen ze met meerdere generaties onder 1 dak. Grootouders, ouders en kleinkinderen samen. En iedereen zorgt voor elkaar. 

Hun mentaliteit is er een van 'werken om te leven' in tegenstelling tot België, waar het eerder 'leven om te werken' lijkt te zijn. Vietnamezen zien geen problemen, enkel oplossingen. Belgen zien eerder problemen en geen oplossingen. Nogal kort door de bocht, maar zo voelt het wel echt aan. 

Kantelpunt

Waarom ik dan ben teruggekeerd? Daar is geen eenduidig antwoord op. Eerder een samenloop van omstandigheden. 

Corona speelde een grote rol. In Vietnam was de piek in 2021. Op het ergste punt mochten wij zelfs niet meer naar buiten. Overal waren militaire checkpoints. De anders levendige straten waren doods en verlaten. Echt bizar. Dat heeft er ingehakt. Ik miste m’n familie meer en meer. Bovendien wilde ik dat ze kennismaakten met m’n vriend. 

Sociale zekerheid was ook een factor. Ik heb geluk gehad dat ik tijdens de lockdown online kon lesgeven en een inkomen had. Maar heel wat mensen hadden dat geluk niet. Dat deed me stilstaan bij het feit dat er geen sociaal vangnet was. Wat als ik plots langdurig ziek zou worden? Wat als er nog een lockdown zou volgen en ik geen job had? Dat vond ik best een heftige gedachte. 

Tot slot kreeg ik ook meer en meer interesse in herborisme, de studie van planten en kruiden. Vietnam heeft daar een rijke geschiedenis en cultuur in. Alleen waren de opleidingen en workshops hierover enkel beschikbaar in het Vietnamees.

Terugkeer

Al die factoren samen deden me wankelen. Ik had nood om terug te keren naar m’n roots en een nieuw hoofdstuk te starten. En zo geschiedde. 

De komende jaren bouwen we hier iets moois uit. Ik geniet ervan om dicht bij familie en vrienden te zijn. De trouw van mijn beste vriendin, vriendinnen die mama worden, mijn jongere broer zien opgroeien... allemaal dingen die vanzelfsprekend zijn, maar niet als je in het buitenland woont. 

Wat binnen enkele jaren volgt, zien we wel. Als we op termijn terugkeren naar Vietnam, wat ik zeker niet uitsluit, dan zal het niet naar een grootstad zijn, maar naar de rust van het platteland, de zee of de bergen. Want die rust is nu heel belangrijk voor ons.”