Liesbeth (31): “Hoe ik in Zweden ben geraakt, is een verhaal op zich. Het was een moderne vorm van uithuwelijken. Ik was al jaren vrijgezel en mijn moeder werd dat zo beu dat ze besloot zelf voor een vent te zorgen. Een vriendin hoorde hiervan en had een neef die naar Zweden verhuisd was en die volgens haar bij mij paste. Mijn moeder stuurde een mail, gericht aan mij en de jongen in kwestie. "Dankzij deze mail hebben jullie elkaars e-mailadres. We denken dat jullie bij elkaar passen, nu is het aan jullie. Toi toi toi. Groetjes mama." We begonnen te mailen en na enkele berichten was ik verkocht. Blijkbaar kan je verliefd worden via mail. Na een week vroeg hij: "Kom je af of durf je niet?" Toegeven dat ik iets niet durf is ondenkbaar, dus ik moest wel gaan. Tijdens de paasvakantie -ik ben leerkracht- trok ik naar Zweden en even later zat ik op zijn schoot! In juli ging ik nog een maand terug en in oktober nam ik loopbaanonderbreking. Nu woon ik 'permanent' bij mijn vriend om uit te vissen of ik het leven hier zie zitten.

Dorpsleven in Zweden

Voorlopig valt mijn nieuwe leven goed mee. Buiten de taal, die ik nog aan het leren ben, ervaar ik geen moeilijkheden. Ook de stilte en desolaatheid storen me (nog) niet. Mijn vriend en ik wonen in Bonäshamn, een piepklein dorp vlakbij een meer van 60 km. We moeten een uur rijden om een verkeerslicht te zien. Ik geniet volop van het natuurleven: ik vind het fijn om de vossen, elanden en rendieren rond ons huis te zien rennen en om ’s avonds rond de houtkachel te zitten. Hout is zoveel gezelliger dan centrale verwarming. Elke morgen moet ik wel het vuur in de kelder aanmaken voor ik een douche kan nemen, maar dat neem ik er bij.

De topattractie in ons dorp is de 'drottning Sophia': een plezierboot die op het meer vaart en waar flink op gegeten en gedronken wordt. Ik weet niet of de boot rendabel is want in de zomer vaart hij maar enkele dagen uit. De schipper is 70 jaar en vaak dronken, maar wel bikkelhard. Dat is nodig: je moet sterk zijn om de wintermaanden door te komen. De meeste dorpelingen zien op tegen de winter en sommige trekken zelfs tijdelijk naar het zuiden. Een andere vaste waarde in het dorp is een oude man die altijd met de fiets rondrijdt. Zo checkt hij de buurt. Soms stopt hij voor een praatje of komt hij gewoon kijken wat je doet. Zijn broer woont hier ook. Die rijdt rond met de auto tegen 5 km per uur. Ik schiet goed op met de dorpelingen. Ze zijn vriendelijk, leven op een rustige manier en zijn heel ergonomisch ingesteld. Elke machine die hun leven makkelijker maakt, kopen ze. Een buurman had een dure oven gekocht, maar verving die omdat hij zich moest bukken om de klep te openen!

Rijstpap op Kerstmis

Momenteel ben ik nog niet aan het werk. Zolang ik geen Zweeds ken, is het moeilijk om een job te vinden. Maar binnenkort doe ik wel seizoenarbeid in een familiehotel. Een vriendin van mijn vriend -ook een Belgische- is een van de eigenaars en bood me de job aan. Het is de bedoeling dat ik het buffet klaarzet en aanvul, opruim, poets, de kokkin help… Het hotelletje ligt in een heel duur skigebied, 50 km van ons huis, dus ga ik er zes dagen op zeven blijven logeren. Elke middag heb ik enkele uren vrij. Ik kan dan Zweeds studeren of er met mijn sneeuwschoenen of snowboard op uittrekken. Ik ben echt benieuwd. Voorlopig is het nog even wachten, want ik start pas op 13 december. Dat is een speciale dag voor de Zweden: ze vieren dan het feest van Sint Lucia en eten St. Luciabroodjes. Dat zijn zoete brioches in een krullende S-vorm. Sint Lucia is de 'fee van het licht' die na de donkerste nacht van het jaar weer het licht laat schijnen. Eigenlijk komt ze wat te vroeg, want de langste nacht valt pas rond 21 december.

Na Sint Lucia begint de kersttijd. In onze tuin staan heel wat bomen en we hebben ons voorgenomen om er enkele te versieren. Volgens de Zweedse traditie mag je pas twee dagen voor Kerstmis je kerstboom zetten en versier je hem met appels, kaarsen en stro. Een andere traditie is het dessert op kerstavond: rijstpap waarin een amandel verstopt zit. Wie die amandel in zijn kommetje vindt, trouwt het volgende jaar, zo wordt gezegd. En als afsluiter van de avond verkleedt een van de gasten zich als kerstkabouter (!) om geschenken uit te delen. Ik heb mijn vriend gevraagd of hij dit jaar de kerstdwerg wil zijn.” (lacht)

E-mail: elisabethsmets@gmail.com