Freddy (44): “Toen ik er een paar dagen was, zag ik een vacature uithangen bij de lokale sportwinkel. Ze zochten een verkoper die verschillende talen sprak, en ik dacht nogal impulsief: “Waarom niet?”. Ik ben er binnengestapt en 10 minuten later was de zaak beklonken. Ik had de job!

Vakantie-vibe

Ik werkte er samen met 3 andere, buitenlandse collega’s. We verkochten surf- en duikmateriaal. Ervaring in de verkoop had ik al. Het voelde hier wel anders omdat je continu met een vakantie-vibe zat. Onze klanten waren namelijk hoofdzakelijk sportieve vakantiegangers. Dat was leuk. 

Ook onder de collega’s was er een losse sfeer. Onze werkdag startte om 10 uur. Van 13 uur tot 17 uur hielden we siësta. Nadien werkten we tot 22 uur. Voor het werk of tijdens de middag gingen we surfen.  

Vissersdorp

Corralejo is van oorsprong een vissersdorp, maar is uitgegroeid tot een kleine stad die hoofdzakelijk bestaat uit hotels en restaurants. Wat ik wennen vond, is dat er weinig cultuur was. Je hebt er geen historische gebouwen, geen theater, geen bioscoop… Het komt allemaal wat oppervlakkig over. 

Je vindt er ook geen grote bedrijven. Enkel kleine, lokale middenstanders. Als je als ambitieuze jongeling carrière wil maken, zit er niks anders op dan te verhuizen. 

Duinen

Het landschap is op het eerste gezicht nogal ruw. Dit komt omdat Fuerteventura een vulkanisch eiland is dat hoofdzakelijk uit lava bestaat. Heel indrukwekkend vind ik de duinen die gevormd zijn met overgewaaid zand uit de Sahara. Je waant je er echt in de woestijn. 

Wat niet te onderschatten is, is de aanhoudende wind. In het Noorden van Fuerteventura is het geen optie om ingesmeerd op het strand te gaan liggen. Maar er zijn alternatieven: in het centrum van Corralejo is een baai waar je beschut kan zonnen, en hoe zuidelijker je gaat op het eiland, hoe minder wind. 

Overkop

Tijdens onze vrije tijd gingen we regelmatig uit. In een uitgedroogde vulkaan vlakbij de stad werden vaak fuiven georganiseerd. Er geraken was geen sinecure. Eigenlijk had je er maar 1 weg, slecht verlicht, en met langs weerskanten een berm. Op de weg werd snel en nogal onverantwoord gereden. Om de fuif te bereiken moest je vanaf de weg over de berm nog een 2-tal km met een 4X4 over de stenen rijden. 

Op de terugweg is me dat zuur opgebroken. Toen ik vanuit de berm de baan opreed, was er een tegenligger die me met z’n felle lichten verblindde. Ik ben dan over de baan geschoten en langs de andere kant overkop gegaan. Gelukkig zijn we er met de schrik vanaf gekomen. Er was enkel wat blikschade: blutsen in het dak en een deur die niet meer opende. 

Reishonger

Na een jaar had ik het wel gezien. Het is en blijft een eiland. Wat me oorspronkelijk aantrok, was wat me op de duur verveelde. Maar ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik heb er een heleboel mensen uit verschillende landen leren kennen. M’n talenkennis is erop vooruit gegaan, ik leerde zelfstandig te zijn en scherpte m’n mensenkennis aan.

Of ik op dit moment in het buitenland zou gaan wonen mocht ik de kans krijgen? Ik denk het niet. Die honger heb ik tijdens mijn jonge jaren gestild. Ik ga nog altijd graag op vakantie, maar hier wonen vind ik prima.” <lacht>