Evelien (44): 'Mijn man Mark en ik leerden elkaar kennen op Erasmus in Spanje. Als jong koppel reisden we veel. Nadat onze kinderen Jemma en Ilias geboren waren, was dat moeilijker. Toch bleef de drang en nieuwsgierigheid naar andere culturen. 

Daarom beslisten we in 2011 om te emigreren naar Ecuador, waar ik voor VVOB vzw - Education for Development werkte in Quito. Na 6 jaar maakte ik de overstap naar het Belgisch agentschap voor ontwikkelingssamenwerking (Enabel), mijn huidige werkgever, en werd ik met mijn gezin in Jerusalem 'gepost'. Vorig jaar zijn we dan voor Enabel naar Marokko verhuisd.

Ontwikkelingssamenwerking

Ik werk hier als plaatselijk vertegenwoordiger voor Enabel. Het is mijn taak om de Belgische expertise in internationale ontwikkeling te promoten in Marokko en Tunesië. Ik onderhoud contacten met onze ambassades en met de Marokkaanse en Tunesische nationale instellingen. 

Daarnaast ben ik verantwoordelijk voor de teams die de projecten rond ontwikkelingssamenwerking uitwerken. Zo helpen we de kleine dadelboeren tegen de grens met Algerije, brengen we ambtenaren digitale vaardigheden bij en ondersteunen we de overheid bij de opvang en begeleiding van vluchtelingen en migranten. 

Koningsstad

We wonen in Rabat, de hoofdstad van Marokko. Rabat ligt aan de Atlantische kust, een uurtje van Casablanca. Het is een van de vier koningssteden van Marokko. 

Het is een hele mooie, rustige, eerder kleine stad. Ze zeggen soms het 'Genève' van Afrika. Groen en proper, met brede lanen en een authentieke marktplaats. Ik woon in een residentiële buurt in een huis met tuin.

Marokko is een prachtig land. Ik ben soms overdonderd door de kleuren en het licht. Het landschap is ook gevarieerd: bergen, oceaan en woestijn. En dan zijn er nog de vele mooie steden zoals Fes, Marrakesh, Essaouira, Chefchaouen en Ouarzazate vol met rijke Arabische en Berberse cultuur.

Maar het is ook een land van grote ongelijkheid en armoede. Buiten Rabat is het leven zowel in de steden als op het platteland voor vele mensen erg hard.

Warm en intelligent

De bevolking is heel warm en vriendelijk. Het overgrote deel van mijn collega's zijn Marokkanen. Mijn ervaring is dat ze goed opgeleid zijn, heel fier, soms wat conflictueus en koppig. Ze werken hard, en zijn enorm gemotiveerd, maar dat is misschien wel typisch voor de sector waarin ik werk. 

Doordat ik al zo vaak verhuisd ben, ben ik het gewoon om me snel aan te passen. Ik vind het belangrijk om respect te hebben voor mijn gastland. Het is tenslotte mijn keuze om hier te wonen. 

Wat me soms stoort zijn buitenlanders die kiezen om in Marokko te komen wonen en werken maar zich dan blauw ergeren aan de Marokkaanse cultuur.

Conservatieve levensstijl

Waar ik bij momenten mee worstel, is de conservatieve levensstijl van de vrouwen. Ik vind het moeilijk dat m'n tienerdochter haar short en topje moet inruilen voor een lange broek en T-shirt met lange mouwen als ze naar de winkel gaat. 

Haar Marokkaanse vriendinnen worden erg beschermd opgevoed en mogen minder dan haar leeftijdsgenoten in België. Door hier te wonen, boet ze aan vrijheid in. Maar voorlopig stoort het mij meer dan haar. Het helpt dat we er als gezin vaak over praten. 

Loofbos

Wat ik mis? Onze prachtige loofbossen met gevarieerde ondergroei. Een bos is hier een paar bomen met zand tussen. En natuurlijk onze families en vrienden. Door corona is reizen een stuk complexer. Het doet je nadenken over je prioriteiten.

Ik woon hier graag, maar beschouw het niet echt als mijn thuis. Dat is nog altijd België. Mijn man is Brits, dus mijn tweede thuis is Engeland. Marokko komt op een verdienstelijke derde plaats. 

Thuis is een complex concept als je in het buitenland woont. Mijn kinderen hebben de dubbele nationaliteit (Belg en Brit) en hebben al in vier landen gewoond. Ze zullen moeten ontdekken waar hun thuis is. Misschien is het voor hen wel een mobiel begrip. 

Later

Onze toekomstplannen? Argh, moeilijke vraag. Als er iets is dat 2020 ons geleerd heeft, dan is het dat er veel kan veranderen op een jaar. Vermoedelijk blijven we hier tot de oudste het middelbaar heeft afgemaakt. Daarna enkele jaren terug naar België? Who knows.

In elk geval wil ik, als de kinderen echt onafhankelijk zijn, het allerliefst naar Sub-Saharaans Afrika vertrekken. Waarom precies daar? Ik heb altijd in middeninkomenslanden gewerkt, zoals dat heet. Ik zou ook graag willen bijdragen aan de ontwikkelingssamenwerking in lage-inkomenslanden.

Tot het zover is, probeer ik zoveel mogelijk te genieten van waar ik ben en rust te vinden in ons hectische leven.'