"Vanaf mijn 18de heb ik regelmatig tijdens de vakantieperiode in het buitenland gewerkt. Eerst als animatrice in hotels, later voor een 'tour operator' in New York. Eigenlijk was het gewoon een goedkope manier van reizen. Mijn vliegtuigtickets en verblijf werden immers door de werkgever betaald. Na m'n studies ben ik beginnen werken in België, met tijdelijke contracten als productieassistente voor evenementen- en reclamebureaus.

Verliefd

Na 5 jaar werken, had ik het in België wel gezien. Ik deed mijn job enorm graag, maar naast werken kwam ik nergens meer aan toe. Dus, op het moment dat ik eindelijk een vast contract te pakken had, kreeg ik een paniekaanval. Ik heb alles afgeblazen en ben 2 maanden naar Barcelona gegaan. Daar heb ik op het strand de tijd genomen om te beslissen wat ik met al mijn opgespaarde centen zou aanvangen. Het werd een ticket -geldig voor 1 jaar- richting Argentinië. In mijn enthousiasme heb ik mijn zus mee in het avontuur gesleept. Op 10 november 2004 zijn we vertrokken naar Buenos Aires.

Drie maanden later heb ik er de man van mijn leven ontmoet. Een Fransman die op een zeilboot in Frans-Polynesië woonde en die in Buenos Aires was om een vriend te bezoeken. Verder samen reizen was op dat moment geen optie -we hadden allebei heel andere plannen- maar we zouden elkaar terug in Frankrijk ontmoeten. Zo gezegd, zo gedaan. In november 2005 ben ik aan zijn zijde neergestreken in Toulouse en sindsdien zijn we onafscheidelijk. Na 2 maanden Frankrijk hebben we 1 maand in Thailand doorgebracht, 3 maanden in Cambodja, 2 maanden in Fiji, 4 maanden in Vanuatu, en nu zijn we met de zeilboot toegekomen in Nieuw-Caledonië, met de bedoeling ons hier een paar jaar te settelen.

In natura

Natuurlijk kost al dat reizen geld. Dus probeer ik tussendoor -waar ik kan- wat te werken. Zo heb ik al een paar keer een persmap opgesteld. Een keer voor 2 vriendinnen die net een zaak hadden opgestart en die in het buitenland wilden promoten via het internet. Een andere keer voor een humanitaire organisatie. Het leuke is dat ik beide keren in cash én in natura werd betaald: van Cambodjaanse zijde tot prachtige handgemaakte houten tamtams. In Nieuw-Caledonië is het nog even afwachten wat werk betreft. Jean-Christophe is Fransman en dokter, dus voor hem is het iets gemakkelijker. Ik wacht op mijn verblijfsvergunning en daarna heb ik ook nog een werkvergunning nodig om officieel te mogen werken.

Ik heb nu al een heel aantal buitenlandse werkervaringen achter de rug, maar bij geen enkele heb ik een wrange nasmaak. Alles is altijd vrij vlot verlopen. Er is wel vaak een verschil in mentaliteit of in prioriteiten. In België werkt iedereen zich te pletter en lopen er veel mensen gestresseerd of gefrustreerd bij. In Spanje en Griekenland voert iedereen zijn job naar behoren uit, maar gevoel voor verantwoordelijkheid is er nauwelijks. In de States is er een enorme prestatiedrang en wil iedereen zo hoog mogelijk klimmen. In Zuid-Amerika zijn mensen blij dat ze werk hebben en dus ook heel vriendelijk. Azië lijkt dan weer op een mierennest waarin een enorme bedrijvigheid heerst en in Vanuatu is men al lang blij wanneer de plantages genoeg bananen, maniok, tarot en zoete aardappelen voor eigen gebruik opleveren.

Gemis

Hoe graag ik hier ook ben, mijn familie en vrienden mis ik erg. Maar gelukkig bestaat het internet en heb ik ook hier een hoop mensen die me nauw aan het hart liggen. Aan Jean-Christophe heb ik enorm veel, we amuseren ons geweldig samen en hij is ook nog mijn lief, fantastisch toch?! Wat ik verder nog mis? Af en toe een terrasje doen op vertrouwde plaatsen met bekende gezichten, winkelen op de Meir, rondfietsen in Antwerpen,…

Ik ben al vaak vertrokken en ook al vaak teruggekomen, en elke keer had ik de indruk dat er in België niets was veranderd. Dat is voor mij geruststellend, dat alles bij het oude blijft. Dat ik, als ik op een dag terug zou willen keren naar mijn thuisland, ik weet waarnaar ik terugkeer. En in tussentijd… zijn er overal andere dingen te observeren en te leren..."

E-mail Greet: greetje007@yahoo.com