Columns

Guido: ontslag nemen

'Papa, ik ga mijn ontslag geven!' Een zin die net iets te vaak in het chaosgezin Everaert circuleert. Mijn dochters hebben me dat al een paar keer gelapt, en nu was het de beurt aan zoonlief. Op zich is het geen verontrustend gegeven, ware het niet dat er steevast ook een verkeerd antwoord komt op mijn vervolgvraag: 'Heb je dan al iets anders op het oog?'

Want dat hebben ze niet. Daar zitten ze ook niet meteen mee. Op mijn leeftijd is dat niet erg bevorderlijk voor mijn hartritme. Als bezorgde ouder zie je meteen doemscenario's opduiken, die zich in het financiële situeren en een verschrikkelijke afloop kennen. Geldgebrek, slapen onder een brug, troost in de fles, een zwerversbestaan, de domino's tuimelen… Ja, ik ben een drama queen.

Zoonlief heeft een degelijk universitair diploma en had een –relatief- goedbetaalde job met alle daaraan verbonden voordelen. Er was maar een klein probleem. Hij vond er geen bal aan. Erger nog, hij vond noch het werk, noch de omgeving bijzonder inspirerend. Maar omdat het een goede, welopgevoede jongen is, had hij mijn advies gevolgd. Het advies van een oude sok. 'Zorg toch dat je meteen een job hebt na je afstuderen, dat geeft een goede indruk als je nadien wil veranderen, en dat maakt solliciteren ook gemakkelijker!' Komt het u bekend voor? De ouderlijke, lichtjes verkrampte bezorgdheid in Vlaanderen (en allicht ook daarbuiten).

Na twee jaar hield hij het dus voor bekeken. Hij leunde niet achteruit, ging niet stempelen of wat dan ook, maar koos voor iets radicaal anders. Hij zocht een baantje in de horeca. Na amper een paar maand verdween hij van de zaal naar de keuken. Omdat hij dat leuker vond. En nu denkt zijn werkgever eraan om hem een bijkomende opleiding te laten volgen, om daar beter in te worden.

Hij lacht, amuseert zich, heeft minder geld dan vroeger, en geen bedrijfswagen maar ziet dat eerder als een tijdelijk probleem. Ik vond het een feest om hem terug te zien. In zovele opzichten een andere mens geworden. Vriendelijker voor zijn omgeving, zijn zussen, minder chagrijnig en steviger in het leven.

Alle verhaaltjes over dingen met passie doen, het klinkt als een ver-van-mijn-bedshow voor veel mensen, maar ik ben er trots op dat mijn kinderen keer op keer bewijzen hoe waar het wel is. Ondanks hun bezorgde vader.

Niemand heeft beweerd dat het zonder slag of stoot gaat. Je moet er voor knokken, je moet er naar op zoek gaan, maar het geeft zoveel meer luchtigheid in de kop eens je dat ene ding gevonden hebt dat je graag doet en waar je bijna als vanzelf in groeit en beter wordt. 

Guido Everaert

Wie is Guido?

Guido Everaert is schrijver, spreker en columnist. Daarnaast werkt hij als lector ‘web content' en ‘storytelling' aan de Karel de Grote-Hogeschool. Zijn interesse? De schone en minder schone kantjes van de mens.

Ook interessant

Guido: collega's

Als mensen zeggen dat ze hun collega's missen, frons ik mijn wenkbrauwen. Waarom heb je collega's nodig?

Guido: vlees

"Onlangs ging ik ‘een stukske snijden’ met een vriend. Uit eten dus. En ja, ’t was vlees. Ik heb veel voornemens, en meer groenten eten hoort daarbij."

Guido: verkeer

De zeden en gewoonten in het verkeer zijn verruwd. Het doet wat denken aan koeien die voor het eerst terug in de wei gelaten worden. Maar dan minder vrolijk.

Guido: deadline

Ik rommel, improviseer, actualiseer, en voeg toe. Meestal vechtend en huilend tegen de deadline van de volgende dag. Maar ik sta er wel…

Guido: bureau

"Mijn vader had een indrukwekkend bureau in Brussel. Er werd toen nog niet nagedacht over het aantal vierkante meter per medewerker."

Guido: dwangmatig

Ik heb veel onschuldige dwangmatige gewoontes. Alle potloden moeten een scherpe punt hebben en mijn hemden zijn gerangschikt volgens kleur.