Manager Steven: "Reizen is vaak een naakte confrontatie met jezelf, en is ook confronterend voor je metgezellen. Conflicten vallen na een paar dagen samen optrekken uit de lucht als overrijpe pruimen uit de moederboom. Er kunnen duurzame relaties gesmeed worden maar evengoed kan een ijzersterke verbondenheid als fijn kristal in 1001 gruzelementen uiteenvallen.

Ik heb me al dikwijls afgevraagd waarom samen door de wereld trekken iets is als dansen op een slappe koord. Is het omdat je de vaste grond niet meer voelt waarop je relatie wortels heeft geschoten? Worden mensen karakterieel anders als ze gedwongen worden om van een nestblijvend koekoeksjong in een nestvliedend eendenkuiken te transformeren?

Zakenreizen met collega's zijn daarom erg delicaat en bepalen soms zelfs je verdere carrière. Succesvolle werknemers kunnen hun gouden aureool verliezen in een paar dagen, en de meest grijze muizen kunnen een wonderlijke openbaring worden als je ze ziet functioneren buiten de opgelegde bedrijfscultuur.

Mijn baas Bert bijvoorbeeld, die altijd als een losgeslagen bijtgrage pitbull door ons kantoor raast, werd een slaafs meehuppelende poedel toen we op zakenreis waren in Israël. De reden was simpel: toen we in de luchthaven van Tel Aviv samen werden ondervraagd door de veiligheidsdienst geraakte hij dik in de problemen door zijn gebruikelijke arrogantie. Eerst liet ik hem -als onderdanige medewerker- zijn gang gaan, maar uiteindelijk heb ik via een meer diplomatische aanpak de boel kunnen temperen. Na twee uur debatteren met de security mochten we onze vierdaagse trip in het land van melk en honing toch nog aanvatten. Door dit voorval kon ik tijdens de reis op hetzelfde elan verdergaan, en zelfs toen we terug op kantoor waren zette hij zijn intimiderende masker minder op naar mij toe.

Maar ik herinner me ook nog een tegengesteld scenario van zo'n 15-tal jaar geleden. Samen met de oersaaie lamlendige techneut Pol moest ik in Libanon een project gaan opstarten. Ik zag er tegenop om gedurende twee weken in Beiroet het ontbijt-werken-lunch-werken-diner-schema te moeten doorlopen. Ik zag de eerste dagen echt niet in welke competenties Pol had. Tot de derde dag van ons verblijf: toen begont Israël Beiroet te bombarderen. We moesten dagenlang in onze hotelkamer blijven waar we via CNN de overvliegende vliegtuigen konden zien, terwijl we bominslagen hoorden. De luchthaven was dicht, tanks blokkeerden de straten: we zaten als muizen in de val. Maar het was juist de grijze muis Pol die de spitsbroeder van het gezelschap werd in die situatie. Via zijn rust, empathie en humor werd die stresservaring een moment van waardering en zelfs blijvende vriendschap.

Een ding ben ik zeker: de ware aard van mensen moet je gaan zoeken op de momenten dat ze uit hun comfortzone worden gehaald. Daarom probeer ik altijd zoveel mogelijk met mijn collega's op zakenreis de wereld te ontdekken.

Met een alerte verrekijker en knuffelend vergrootglas zal ook jij op die trips vroeg of laat tot gelijkaardige ontdekkingen komen.

Dat bazige goudhaantje is ook voor een deel maar een goudvis en die grijze muis een witte merel!"