Een bedrijf starten is keihard werken, maar eigenlijk noem ik het nog altijd met enige zin voor overdrijving 'mijn speeltuin'. We organiseerden feestjes, bouwden aan een mooi imago, vierden talloze successen en tussendoor werkten we als team hard. 

Ondertussen is die 'speeltuin' een groot bedrijf geworden en hebben we een heuse pandemie te pareren. Het team is een grote groep geworden. Ik ken niet iedereen meer even goed, laat staan de namen van de kinderen en verjaardagen. Geen drama, maar wel een beetje jammer. Een van de mindere kanten van een bloeiend en groeiend bedrijf.

Meer mensen betekent uiteraard ook meer meningen en visies. Mix dat met een covidpandemie en via dat bruggetje komen we toch weer bij de intro van deze column. Het nemen van beslissingen in een groter wordend bedrijf, zeker in covidtijden, is lastig.

Niet iedereen zit telkens mee aan tafel, verantwoordelijkheden worden meer en meer afgelijnd, compromissen worden lastiger en zijn zelden goed voor het bedrijf. Om nog maar over verdeelde meningen en de zin en onzin van quarantaines, afstanden en mondmaskers te zwijgen.

Iemand moet knopen doorhakken en neemt de eindverantwoordelijkheid. Is het dan eenzaam aan de top? Dat valt nog altijd goed mee. Het is trouwens op een woelige zee dat de kapitein zich kan bewijzen. Op rustig water kan iedereen het roer vasthouden en ondertussen rustig nippen aan een drankje.

Maar ik zou liegen als ik niet toegaf dat ik de voorbije periode aan de woorden van mijn vriend heb gedacht. Het aantal beslissingen kwam snel achter elkaar en ze hadden meestal een grote impact. Heftig, pittig, niet van de poes!

Telkens was het zaak de essentie te vatten. Wat is goed voor het bedrijf? Wat is goed voor onze mensen? Wat zeggen onze visie, waarden en normen? Ondanks dat denkproces, moest ik beslissingen nemen waar niet iedereen tevreden over was. Er kwam altijd een weerwoord. Het was enkel afwachten uit welke hoek de wind zou waaien. 

Op zulke momenten hielp het om te weten dat ik in eer en geweten en goed doordacht volgens de visie probeerde te handelen. Zo was het iets makkelijker inslapen 's avonds en was het makkelijker om in de spiegel te kijken.

'Eenzaam aan de top' klinkt negatiever dan het is. Eenzaam is het -dankzij een warm team en echte vertrouwenspersonen- nooit de hele tijd en die top probeer ik ook al 16 jaar te relativeren. 

Het gevoel dat in deze ongekende periode heel af en toe de kop opsteekt, probeer ik poëtisch samen te vatten met de prachtige woorden van zangeres Mira.

"Ge staat daar op de top van de Mount Everest, en het uitzicht is heel schoon, op z'n minst toch ongewoon, maar ge hebt geen gevoel meer in uw tenen, en ge staat daar bovenal op uwen allene."

Op naar het rijk der vrijheid nu, met heel ons team!