Als leidinggevende is het vooral belangrijk dat ik zelf goed luister naar mijn collega’s. Luisteren is niet hetzelfde als gehoorzamen, maar ik hou wel rekening met alle input die ik krijg. Al is het maar om de gevoeligheden te bespreken en argumenten pro en contra te formuleren. Vaak spelen er tegengestelde belangen tussen het bedrijf en individu, en ligt de waarheid ergens in het midden.

Ik luister naar wat ze zeggen, maar zeker ook naar wat ze niet zeggen of wat ik tussen de regels kan lezen. Tip: de woorden die nog snel ter afronding worden gezegd... zijn de belangrijkste!

Het is het goed recht van mijn collega's om rationeel, maar vaak ook emotioneel, hun grieven op tafel te leggen. Als leidinggevende moet ik er mijn hoofd bijhouden, het 'waarom' verduidelijken, de opmerkingen niet persoonlijk nemen en het overkoepelend geheel -de langetermijnvisie- zo duidelijk mogelijk schetsen en toelichten.

Ik draai mijn tong vaak tien keer voor ik een reactie geef. Sommige managementboeken raden een stilte van tien seconden aan. Dat komt ongeveer overeen met de tijd om mijn tong tienmaal te ‘twisten’. 

Soms moet ik ook in andere situaties mijn beste ‘tongworstel-skills’ boven halen. Een fel betwiste beslissing na een vurige meeting, de keuze bij een interne sollicitatie, een ontslag... Het zijn situaties die voor een lopend vuurtje binnen je bedrijf of afdeling kunnen zorgen.

De ene partij fulmineert uitgebreid en al dan niet lichtjes gekleurd zijn visie, terwijl je als leidinggevende neutraal en discreet een en ander kan toelichten, maar uit professionaliteit ook niet alle details op tafel wil, mag of kan leggen. Die tong dan maar weer even in een goede knoop leggen. Ook al wil je je visie uitschreeuwen en glashelder toelichten.

Uiteraard voel ik tot in de toppen van mijn tenen dat je als leidinggevende ten allen tijde authentiek moet blijven en voluit je mening moet geven, maar toch. Spreken is zilver en zwijgen blijkt goud.

Kan je altijd je mening geven? Ja! Moet je die altijd geven? Neen, want welke punten scoor je daarmee? De net iets te dronken opmerking op de nieuwjaarsreceptie, ik laat ze passeren in plaats van een stevig antwoord te geven. De collega die je een tijd negeert nadat hij een bepaalde gunst niet kreeg... Soms verkies ik de voorlopige stilte. Tong op slot en je energie richten op positieve projecten. 

En zo hebben de vrienden toch nog gelijk! De beste gesprekken en vaak ook geweldige samenwerkingen ontstaan tijdens wandelingen of lunches. Vergaderingen die naar de kern gaan, waar ideeën en plannen vorm krijgen, love it!

Mijn collega’s hoeven niet elke dag naar mij te luisteren, ik probeer vooral veel naar hen te luisteren, te tongtwisten en te voelen wat de noden en behoeftes zijn. Samen beleven we boeiende avonturen, fijne successen en hebben we een job die we bij onze vrienden als ‘nogal een jobke’ kunnen omschrijven.