Vorig jaar zat er zo ook eentje in de klas. Toen was het een meisje, een vrouw eigenlijk. Want ze had al een kind, en je zag aan alles dat ze niet van plan was om tijd te verspillen. Efficiënt, hardwerkend, en een stuk rijper dan de rest. Ontregelend ook, voor mij dan. Het humorgevoel van 20-jarigen ligt op een heel ander niveau dan dat van 30-jarigen. Niet alleen het humorgevoel, ook de manier van assimileren en begrijpen.

En dan komen we bij mij terug. Echt volwassen kun je mij nog steeds niet noemen. Dat uit zich in gulzigheid, mateloosheid, en ook in dat ene, kleine, immature trekje. Als ik voor een klas sta, wil ik dat iedereen enthousiast is, en mij respecteert voor mijn alles overstijgende expertise, en liefst van al zou ik ook nog willen dat ze mij allemaal een toffe peer vinden ook. Streng maar rechtvaardig, of nonchalant maar briljant. Zoiets. Dat lukt natuurlijk niet.

En het wordt helemaal moeilijk gemaakt als je zo'n element in je klas zitten hebt. De grapjes en kwinkslagen die een hele klas aan 't lachen brengen, maar die ene ingetogene niet, dat brengt mij op het verkeerde been. Als je dan ernstiger begint, om hem/haar in het geheel te betrekken zie je de aandacht  van de rest van de groep wegdeemsteren. Kiezen voor niveau of voor massa. Het is bijna een metafoor voor mijn leven. Een keuze die niet gemaakt kan worden. Toch niet door mij.

En dan geef ik examen, en dan zie je dat die ene kerel niet alleen een pak ouder is, maar over een grote dosis humor beschikt en er zelfs in slaagt om die humor in het examen in te brengen. Dan zie je dat dat meisje hyperprofessioneel en gedreven is. En dan wordt alles gewoon duidelijk. Je moet die mensen niet meer coachen, die doen dat zelf wel, en die andere, die hebben nog minstens tien jaar tijd om op dat zelfde niveau te geraken. En sommigen zitten daar zelfs nu al, afgaand op hun examenprestatie.

Kwaliteit, daar moet je voor gaan, en dat moet je kunnen laten rijpen. Met geduld, omkadering en veel vertrouwen, en dan komt alles goed.