Ik heb het met columns als deze, waar ik toch altijd weer opnieuw tegen of over een deadline aanhik. Terwijl het nergens voor nodig is, ik zou er ook eentje op reserve kunnen schrijven om het probleem te omzeilen. Ik zou mezelf kunnen opleggen om het een week op voorhand te doen, maar ik kan het niet, of ik wil het niet. Ik weet niet wat het is. Het ergste van al, het is het leukste wat er bestaat: dit soort stukjes schrijven, het gaat nooit vervelen. En toch.

>Ook toen ik student was had ik al zoiets. Ik had blokschema's die ik opstelde in januari, uitgaande van 5 pagina's per uur en voldoende pauzes om fruit te eten en te sporten. Naarmate het academiejaar vorderde werkte ik daar niet echt aan. Neen, ik paste wel om de zoveel tijd mijn schema aan, met andere kleuren en ingenieuze excel-sheets er achteraan, om ten langen leste uit te komen op een moordend tempo van 25 pagina's per uur, en dat dan liefst 20u doorlopend, om net op tijd voor het examen klaar te zijn. Ik ben afgestudeerd…

Misschien is het ook niet meteen slecht te noemen. Er schijnt een economische wetmatigheid te zijn die stelt dat werk de neiging heeft om zich uit te breiden over de hoeveelheid toegewezen tijd. Geef mensen vijf dagen voor een opdracht die ze in drie af kunnen krijgen en ze zullen die vijf dagen gebruiken. Geef ze maar twee dagen en ze krijgen het ook gedaan.

Het heikele punt is natuurlijk de efficiency. Ik sus mezelf met de idee dat ik bijzonder efficiënt werk. Dat ik bijvoorbeeld maar een halve dag of een paar uur nodig heb voor een column, terwijl ik er een maand tijd voor krijg. En dat is het tweede stukje van het zelfbedrog. Want de redenering gaat alleen maar op als je effectief 60 columns geschreven hebt op 30 dagen tijd. Dat is niet meteen het volume dat ik haal.

Ik pruts, verspeel tijd, lanterfant, en stel het uit. En dan krijg je plots toch dat heerlijke moment, een flits van bruisende energie en het komt er uitgegulpt. De rush van dat ene woord, de ingeving, waarbij je jezelf wijsmaakt dat het een geniale visie is. En meestal (lang niet altijd) wordt dat dan ook nog eens bevestigd door je publiek, dat geen weet heeft van dat 'creatief proces' en je prijst om je doorwrochte en onderbouwde meningen… 

Zucht… Het is niet altijd eenvoudig om daar mee om te gaan, maar ik zal me daar morgen zorgen over maken. Nu moet ik eerst nog wat deadlines zien te halen.