“Toen ik pas als tandtechnicus in Nederland werkte, beviel het me ontzettend. Zelfs het dagelijkse pendelen van Deurne naar Eindhoven nam ik er graag bij. De werkdruk lag er een pak lager. Het motto was: als de patiënt en de behandelende tandarts tevreden zijn, zijn wij dat ook. Het was een ‘platte’ organisatie. Ondanks het feit dat het bedrijf behoorlijk groot was, waren er geen afdelingshoofden. Als ik een probleem had, kaartte ik dat rechtstreeks aan bij de directie.

Ook het werk zelf was leuk. Ik ben gespecialiseerd in kroon- en brugwerk. In België bestaat er een wet die het voor tandtechnici onmogelijk maakt om ‘in de mond’ te werken. In Nederland is deze beperking er niet. Een tandtechnicus mag rechtstreeks werken met de patiënt, wel onder supervisie van een tandarts. Omdat een kroon laagje per laagje wordt gebakken, is het heel arbeidsintensief. Ik bakte per week gemiddeld ‘slechts’ 30 tot 50 tanden.

Idyllisch wonen

Toen de kinderen het huis uit waren, en onze woning te groot geworden was, besloten we te verhuizen. De bedoeling was om ‘halverwege’ te gaan wonen: in de Antwerpse Kempen. Tijdens een bedrijfsfeestje vertelde ik de directie over onze verhuisplannen en maandagochtend werd ik prompt in hun kantoor geroepen. Ze hadden een voorstel voor me. Als ik binnen een straal van 25km van het bedrijf kwam wonen, gaven ze me 500 euro loonsverhoging. Netto! De keuze was snel gemaakt.

Zo kwamen we terecht in Lieshout, een deelgemeente van Laarbeek. De woning die we gingen bekijken, beviel ons onmiddellijk. Bovendien was ze, dankzij de loonsverhoging, net binnen budget. We hebben niet getwijfeld. En het is er heerlijk wonen. Op korte afstand van steden als Eindhoven en Den Bosch, en op luttele minuten van een natuurgebied. Wat wil een mens nog meer?

Reality bites

En toen kwam de crisis. Het werkvolume verminderde, en in september 2011 werd mijn werkgever failliet verklaard. Ik werd werkloos. Anders dan in België bestaat hier geen regeling voor faillissementen. Het bedrijf heeft geen geld meer en kan dus ook geen ontslagvergoeding betalen. Bijkomend probleem was dat door de crisis ook de huizenmarkt was ingestort en de prijzen tot 30% zakten.

Gelukkig heb ik toen snel ander werk gevonden. Niet evident op m’n 56ste. Dit keer vond ik een job in een echt familiebedrijf. Vader, moeder, zoon, dochter, schoonzoon en nog één andere collega, dat was het volledige team. M’n salaris was een pak lager, maar alles was beter dan werkloos zijn! Helaas heeft ook dat sprookje niet lang geduurd. In december 2015 lag er onverwacht een ontslagbrief op de mat. Reden? Gebrek aan werk wegens economische redenen.

Slechte vooruitzichten

Opnieuw werkloos dus. En dat onder een slecht gesternte. Intussen ben ik 60 en neemt het aanbod aan jobs in onze sector zienderogen af. Zoals in heel wat sectoren wordt er veel geautomatiseerd. Het arbeidsintensievere werk, de ‘opbak’, wordt dan weer verpatst naar lageloonlanden. Enkel de eindfase, de controle en het polijsten, gebeurt nog in Nederland of België. En dankzij de Europese regelgeving mag een tandarts dit toch verkopen als Nederlands of Belgisch product!

Momenteel ben ik op zoek naar werk, en fris ik onze woning op zodat we ze kunnen verkopen. Met m’n werkloosheidsuitkering krijg ik het huis namelijk niet afbetaald. Bovendien is m’n uitkering beperkt in tijd: 36 maanden na een carrière van 40 jaar. Als ik begin 2017 geen ander werk heb, keren we wellicht terug naar België. Onze kinderen en kleinkinderen wonen daar. En niet te vergeten: je kan er op zondagmorgen naar de bakker voor pistolets, en dat missen wij hier! <lacht>

Heb ik spijt van mijn Nederlands avontuur? Nee, ondanks het feit dat het momenteel tegenzit, zou ik de sprong opnieuw wagen. Een crisis is niet te voorspellen. Alles had heel anders kunnen lopen als mijn werkgever niet failliet was gegaan.”

E-mail: waltenkarine@hotmail.com