Ian (32): “Ik was in mijn job wat aan het uitblussen, en voelde dat er een bore-out op de loer lag. Het was een fijne, maar kleine werkgever. Ondanks de flexibiliteit en verantwoordelijkheid die ik kreeg, waren er weinig mogelijkheden om door te groeien. En ik heb nu eenmaal veel afwisseling en uitdaging nodig.

Een vriend van me die bij Jan De Nul werkte, suggereerde dat een job in het buitenland me wel zou liggen. In een vrij impulsieve bui heb ik dan beslist de stap te zetten. ‘k Heb er nooit spijt van gehad.  

Zwemmen of verdrinken

Port Hedland ligt aan de Australische westkust. Het is een van de voornaamste havens voor de export van ijzererts. Wij werkten er aan de uitdieping van de haven. De bedoeling was om er nieuwe terminals te bouwen.

Ik werkte er als project administrator. Dit betekende dat ik de financiële kant van de werf opvolgde. Qua jobinhoud was het vergelijkbaar met wat je in België in dergelijke functies vindt, qua aanpak daarentegen...

Ik werd uitgestuurd en moest meteen mijn plan trekken. Ik kon wel terecht bij mijn baas voor advies en dergelijke, maar ik moest wel alles zelf regelen en aangeven wat ik nodig had.

Zwemmen of verdrinken, met andere woorden. Ik hou daar wel van. Het vraagt verantwoordelijkheid en initiatief. Maar ik kan mij gerust voorstellen dat zoiets niet voor iedereen is weggelegd.

Minder carrièregericht

Mijn collega’s waren een mix van Belgen, Australiërs, Filipinos, Britten... Wat opviel was dat de Australiërs een heel ander ritme hadden. Ik zou ze niet meteen als harde werkers omschrijven. <lacht>

In the heat of the battle kon dat al eens tot frustraties leiden. Maar niets dat nadien niet kon goedgemaakt worden.

Ze staan gewoon op een andere manier in het leven. Werk is voor hen geen doel op zich. Ze gaan werken om hun leven zo aangenaam en comfortabel mogelijk te maken, maar daar stopt het. Ze zijn veel minder carrièregericht dan wij.

Ruige buurt

Port Hedland is een vrij afgelegen kustdorpje. Een woestijnachtige omgeving, met rood als dominante kleur. Alles was er stoffig en warm.

Ondanks het feit dat het een vrij ruige buurt was, waar regelmatig gevochten en gedronken werd, heb ik me er nooit echt onveilig gevoeld. Je wist dat dit kon gebeuren. Dus je lette gewoon goed op.

‘s Avonds spraken we geregeld af met enkele collega’s. Dan reden we een half uurtje de woestijn in, tot we een mooi plekje gevonden hadden. Tegen valavond staken we een kampvuur aan, en klommen we bovenop de rotsen om naar de zonsondergang te kijken.

Het uitgestrekte uitzicht was fenomenaal. En de stilte onbeschrijfelijk mooi. Nadien barbecueden we en dronken we enkele pintjes. Zalig gewoon.

Gevoel van vrijheid

Ik denk dat er nergens een moment of plek geweest is waar ik me zo vrij gevoeld heb als daar. Het is moeilijk om te beschrijven waarom.

Ik denk omdat uiterlijke schijn er gewoon veel minder belangrijk was. Of ik nu in een short, of in driedelig maatpak een bank of café binnenstapte, dat deed er niet toe. Ik werd overal op dezelfde manier behandeld.

Sabbatjaar

Ik heb nadien nog enkele werven in andere landen opgevolgd, onder andere in Vietnam, de Filipijnen, Qatar... maar m’n eerste werf in het buitenland blijft speciaal.

Ik ben later nog teruggekeerd naar Australië voor een sabbatjaar. Ik heb toen een klein jaartje langs de oostkust getrokken, heb 3 maanden in de outback op een boerderij gewerkt, en nadien ook op een holiday farm voor enkele maanden. Echt een leuke ervaring.

Momenteel werk ik terug in België voor een andere werkgever. Het is niet zo dat ik niet langer in het buitenland wilde werken, maar de job die me aansprak was nu eenmaal hier.

Een van de dingen die ik geleerd heb is dat het weinig uitmaakt waar je werkt, als je het maar graag doet. Mijn werkgever is op dit moment zeer actief naar Afrika aan het kijken, dus wie weet!”