Op het eerste gezicht lijkt zo'n eerste 'werkloze' dag niet zoveel te verschillen van alle andere dagen; je wordt nog altijd wakker op het uur dat je gewend was en je hoopt dat vol te houden want je wil je ondanks alles niet laten gaan.

Dan maak je een ochtendwandeling ook al is het weer even druilerig als je gemoed, maar het helpt om je gedachten te ordenen. Je haalt wat boodschappen waarbij je met pijn in het hart je laatste maaltijdcheques uitgeeft. Maar goed, nu bindt niks je nog aan je vorige werkgever.

Terug thuis activeer je enkele jobsites. Aanklikken in welke regio, welke sectoren en volgens welk statuut je wil werken; het heeft iets weg van bestellen bij de afhaalchinees. Nummertje 36 of 48?

Voorlopig moet ik het doen met nummertje C4. Benieuwd of Deliveroo straks mijn droomjob aan huis zal leveren. Misschien wel... met al dat thuiswerk vandaag de dag. Maar je blijft je afvragen waar het is misgelopen.

'Het is en blijft een speciale job, Traffic Controller,' de coaches hebben ons tijdens de opleiding regelmatig duidelijk gemaakt dat niet iedereen in de wieg gelegd is om de treinen op het Belgische spoorwegnet veilig en stipt te laten rijden. Ik dus ook niet, zo is gebleken.

Al kan ik mezelf niks verwijten. Ik heb op mijn 53ste mijn carrière alsnog een nieuwe wending willen geven en dat was me zoveel waard dat ik daar mijn vaste job voor heb opgegeven. Dat dit niet gelukt is, is op zich geen schande. Alleen zijn de gevolgen nu wel héél groot, want niet slagen voor het examen betekent ontslag.

Dus ben ik nu een vijftigplusser die de ultieme sprong wou wagen naar een job met inhoud én werkzekerheid tot aan zijn pensioen. Alleen bleek de kloof tussen droom en werkelijkheid te breed waardoor ik in de afgrond der werkloosheid beland ben.

Maar goed, ik lik mijn wonden, sta stilaan weer recht en ga verder op zoek naar die ene job waarvoor ik destijds in de wieg gelegd ben.

Zou ik hem na 53 jaar alsnog vinden? Wordt vervolgd!