Columns

Guido: horeca

Ik probeerde een koffie te bestellen. Het meisje achter de toog had het echter erg druk met haar smartphone. Dus bleef ik even wachten, je weet tenslotte nooit wat het is. Misschien had ze net een foto binnengekregen van haar stervende grootmoeder die ze dringend moest 'liken'. Of iets van die aard. Ze bleef giechelen en lachen, dus zal het eerder een geweldige nieuwe liefdesromance geweest zijn. Omdat ik die koffie toch echt wel voor de middag gedronken wou krijgen, kuchte ik even. Ze keek op, erkende mijn bestaan en keek terug naar het schermpje. 'Jaaaa?' was het volgende. Zonder me aan te kijken. En met een zucht zorgde ze voor mijn koffie. Multitaskend, dat wel. Met één hand op de toetsjes, met de andere aan de koffiemachine. Ik rekende gepast af, zonder fooi, en vastbesloten om daar nooit meer binnen te gaan.

Niet dat ik problemen heb met smartphonegebruik, maar ik vind het zo jammer dat een job in de horeca blijkbaar verward wordt met klanten bedienen als noodzakelijk kwaad. Terwijl het gaat om gastvrijheid, om warmte, en om zorg. Er is geen tussenweg. Toen ik zelf als student in cafés werkte om mijn studies mee te betalen –of het drankgebruik dat samenging met die studies, ik wil er vanaf zijn–  heb ik ondervonden dat het een harde job is. Als je ze goed doet. Dan wil je zo efficiënt mogelijk bedienen, afruimen, opnemen, helpen. Tegenwoordig zie ik veel popjes die mooi staan te wezen en/of kicken op de plek waar ze aan't werk zijn, maar er verder niet veel voor overhebben. Dat is spijtig.

En zonder in clichés te willen vervallen, er zijn ook voorbeelden aan de andere kant. Letterlijk, die andere kant, in alles. Nederland, Eindhoven, 10 uur 's ochtends. Ik heb wireless nodig en duik een hamburgertent in, ter hoogte van één of andere woonboulevard. Het joch achter de toonbank groet me enthousiast en hartelijk. Hij maakt een praatje zoals alleen Nederlanders dat kunnen, een origineel aaneenbreien van clichés en je toch het gevoel geven dat het de eerste keer is dat hij al die waarheden debiteert.

'Een koffie voor mijnheer, komt eraan. Wil u misschien ook eens proeven van onze donuts, altijd lekker? Iets stevigs kan er altijd bij misschien…' Ik ben van mezelf al vrij stevig, dus ik hield de boot af. Maar ik apprecieer de 'upselling efforts'! Altijd een beetje handelen hè.

Vijf minuten later staat hij terug aan mijn tafeltje. 'Als u nou volgende keer terugkomt, dan hebt u hier vast wat aan!' en ik krijg twee kortingbonnetjes, terwijl hij tafeltjes en stoelen recht schikt. Hij kletst nog wat verder over zijn studies en wat ik hier kom doen, en gaat weer door met zijn werk.

Het is rustig in de tent, maar het is clean, goede muziek en aangenaam. Het is heel even zijn restaurant, zijn droom. Ik heb zijn naam gevraagd. Als ik ooit iemand een plezier kan doen met een topwerkkracht in de horeca, dan komt deze zeker bovendrijven.

 

 

Guido Everaert

Wie is Guido?

Guido Everaert is schrijver, spreker en columnist. Daarnaast werkt hij als lector ‘web content' en ‘storytelling' aan de Karel de Grote-Hogeschool. Zijn interesse? De schone en minder schone kantjes van de mens.

Ook interessant

Guido: netwerken

Netwerken. Ik hoor het je al denken: "Bah, oppervlakkig geneuzel en het cultiveren van het ons-kent-ons-gevoel!"

Guido: grijs

Grijs, vlak, zonder reliëf. Monotoon, in de meest letterlijke betekenis van het woord. De hemel boven Berchem. Al maanden. Als het niet regent of miezert is het mistig.

Guido: collega's

Als mensen zeggen dat ze hun collega's missen, frons ik mijn wenkbrauwen. Waarom heb je collega's nodig?

Guido: vlees

"Onlangs ging ik ‘een stukske snijden’ met een vriend. Uit eten dus. En ja, ’t was vlees. Ik heb veel voornemens, en meer groenten eten hoort daarbij."

Guido: verkeer

De zeden en gewoonten in het verkeer zijn verruwd. Het doet wat denken aan koeien die voor het eerst terug in de wei gelaten worden. Maar dan minder vrolijk.

Guido: deadline

Ik rommel, improviseer, actualiseer, en voeg toe. Meestal vechtend en huilend tegen de deadline van de volgende dag. Maar ik sta er wel…