Bob (42) verhuisde acht jaar geleden van Londen naar Skopje. Hij vertelt: “Mijn schoonvader is afkomstig van Macedonië. Zijn familie heeft er een stuk grond in de bergen, op zo’n 40 km van Skopje. Het ligt compleet afgelegen: je kan er enkel naartoe met een jeep. We mochten de grond gebruiken. Zo kwamen we op het idee om onze eigen wijngaard te beginnen. De regio rond Skopje is een perfecte wijnstreek en we waren altijd al geïnteresseerd in wijn.

Enig probleem: we kenden helemaal niks van wijn maken. Daarom besloot mijn vrouw een online cursus ‘wine making’ te volgen aan een Amerikaanse universiteit. Alles wat ze leerde, pasten we onmiddellijk toe in de praktijk. Het was een simultaan proces. Gelukkig hoefden we ons geen zorgen te maken over geld want ik had nog een job. Ik werkte van thuis uit als recruitment consultant. We zagen onze wijngaard als een alternatieve manier om ons te ontspannen.

Takje van 15 cm

Ik zie ons nog naar de plantenschool stappen om plantjes te kopen: 12.000 in totaal. We kozen een lokale blauwe druivensoort waarmee je zware rode wijn kan maken en de bekende Cabernet Sauvignon. Veel moet je je niet voorstellen bij zo’n druivenplantje: het is niet meer dan een takje van zo’n 15 cm. Het planten was een heel karwei. Gelukkig waren we niet alleen: we schakelden seizoenwerkers in. En er was ook een boer uit de buurt die een tractor had en ons hielp om de grond te irrigeren.

We merkten al snel dat er veel komt kijken bij het opstarten van een wijngaard: je moet de aarde dichtploegen, onkruid wieden, paaltjes plaatsen, snoeren ophangen… En je hebt geduld nodig: het duurt vijf jaar voor de druivelaars volwassen zijn en volwaardige wijn opleveren.

Barbecue in de bergen

Na drie jaar deden we een testoogst. Dat was heel spannend en plezant. Toen het bijna zo ver was, testten we elke dag enkele druiven om te zien hoeveel suiker er inzat. Dat is belangrijk: wacht je te lang dan bevatten ze te veel suiker en is de wijn niet lekker. Toen het suikergehalte goed zat, stonden we ’s nachts op en begonnen om 3 à 4 uur te werken om zoveel mogelijk te kunnen plukken. ’s Avonds organiseerden we een barbecue voor iedereen die hielp. Toen ik daar zat te eten -hoog in de bergen en moe van het plukken- voelde ik me gelukkig.

Daarna plette mijn vrouw de druiven. Aangezien ik minder van wijn maken ken dan zij, mocht ik de schnaps maken. Dat is een bijproduct van wijn. Als je druiven perst om wijn te maken, mag je dat niet te hard doen, want anders smaak je de pitjes. Zo blijven er nog een heleboel druiven over waar sap in zit. Als je die in een ketel gooit en de juiste dingen doet, krijg je een sterk alcoholische drank. Schnaps maken is vrij gemakkelijk, maar ik heb me toch laten helpen door een kenner. Ik wou geen alcohol stoken waarvan je bij de eerste slok blind wordt.

Een beetje te zuur

Enkele weken na het pletten van de druiven, proefden we van onze toekomstige wijn. Het was toen nog most. Dit betekent dat de druiven nog niet volledig gegist waren. Het smaakte naar zoet druivensap. Heel lekker, maar verraderlijk omdat je niet merkt dat er alcohol in zit.

Na een jaar was onze wijn klaar. We waren nieuwsgierig naar het resultaat, maar dat viel tegen: we hadden een fout gemaakt waardoor er te veel zuurstof bij de wijn was gekomen. Hij was drinkbaar, maar wat te zuur. We lieten het niet aan ons hart komen: het belangrijkste was dat we bijleerden.

Flesje zelfgemaakte schnaps

Intussen zijn onze wijnranken volwassen, maar het kwam er niet van om opnieuw wijn te maken. We hebben minder tijd voor onze wijngaard omdat we nu weer in België wonen.  

Nu, er is geen haast bij. We zien het als een ‘life time project’ en we willen rustig de tijd nemen. Mijn eerstvolgende doel is flesjes vullen met schnaps en die als relatiegeschenk geven aan mijn klanten. Dat lijkt me de ideale test. En op lange termijn? Onze eigen wijn en schnaps op de markt brengen in België. Wie weet hoor je nog van ons.”

E-mail: bob@klepa-consulting

Website: klepa-consulting.com (executive search)