Het joch keek vragend, onzeker en een beetje schaapachtig naar zijn moeder. De mama glimlachte even, streek liefdevol door het haar, trok het hemdje recht van haar kleine kapoen en voerde het woord.  'Ja, ik denk wel dat hij aanleg heeft voor informatica, hij zit toch veel achter de computer. Dus is dat misschien wel iets voor hem. Ik denk niet dat hij iets met talen moet doen, want dat ging echt niet in de humaniora. 

Een en ander gebeurde tijdens de infodag van de hogeschool waar ik lesgeef. Soms moet je nieuwe studenten wegwijs maken en oriënteren in hun toekomst. Meestal op zonnige zaterdagen in juni. Ik peilde naar interesses bij een jonge snaak.

Het was mij eerder al opgevallen dat ontzettend veel jongeren vergezeld waren door hun ouders. Het is natuurlijk een mooi iets, dat er zorg en interesse bestaat voor toekomstige studiekeuzes.

Tegelijkertijd heb ik er mijn bedenkingen bij als zoon- of dochterlief er maar matig geïnteresseerd bijlopen. Mama en papa voeren het hoge woord en lijken zelf meer zin te hebben om op de schoolbanken plaats te nemen.

Hetzelfde zie je op LinkedIn. Papa's en mama's die op zoek gaan naar de stageplaatsen voor hun kinderen. Het staat er vol van.

Het is een manier om je uitgebreide netwerk, waar je jaren aan gewerkt hebt, voor iets nuttigs te gebruiken. Ik zal dat niet ontkennen.

Ik heb ook al eens visjes uitgesmeten voor studenten die het moeilijker hadden om aan de bak te komen, maar het mag niet veralgemeend worden. Ouders als wegbereiders voor de carrière van het kind.

Ook vakantiejobs ontsnappen er niet aan. Kom maar bij mama in de bank werken, of bij papa, in de zaak. Of erger nog: werk niet, maar we gaan je even fiscaal misbruiken.

Misschien is het de nostalgie van een oude man, die zich zijn verschillende rotjobs herinnert als jobstudent. Zelf gevonden en dikwijls op hoongelach onthaald bij de rest van de familie. 'En wat ga je doen? Kangoeroe spelen in Walibi? En daar word je voor betaald?'. Het staalt het karakter. En je leert uit je mislukkingen. Direct en hard.

Ik heb al eens mijn vrees uitgedrukt dat 'sneeuwploeg-ouders' de ontwikkeling van hun kinderen in de weg staan. Ik kan dat niet staven met wetenschappelijk onderzoek.

Maar ik blijf ervan overtuigd dat eigen geformuleerde keuzes en motivaties een betere basis zijn om met iets te starten dan de interpretatie van mama's en papa's. Hoe liefdevol ook.

Zelfs al ken je je kind beter, de pedagogische meerwaarde van de spreekwoordelijke muur en hoe er mee om te gaan, blijft bewaard. Tenzij iemand anders mij van het tegendeel kan overtuigen.

Laat uw kinderen er eens tegenaan knallen. Of niet. Ze worden in beide gevallen groter. Denk ik.