Het is me al vaker opgevallen dat bedrijven je op een vrij ongedwongen manier willen laten kennis maken met hun collega's. Soms beschrijven ze ook kort hoe het er op hun werkvloer aan toe gaat. Zo verwachtte een reclamebureau dat hun nieuwe M/V/X 'op vrijdagmiddag enthousiast meebrult met de nieuwste Youtube-hits'. Ik zie me op mijn 53ste al Justin Bieber imiteren… Niels Destadsbader zou nog net kunnen, maar daar ligt de grens.

Het bulkt trouwens ook van de 'jonge en dynamische teams' waarin je als 'digital native', geboren met de smartphone in de hand, je creativiteit ten volle kan ontplooien. Iemand van de generatie die de geboorte van het internet zelf nog meegemaakt heeft, denkt dan met nostalgie terug aan de computerlessen op school. Met drie achter een computerscherm, ieder om de beurt een commando ingeven in MS-DOS.

Zo'n sfeerschets is natuurlijk ook een handig trucje om duidelijk te maken dat je toch bij voorkeur een jonge medewerk(st)er wil, zonder daarbij een klacht te riskeren wegens leeftijdsdiscriminatie. Want de tijd dat er gevraagd werd naar een 'Verkoper (M/V, 30-35 jaar)' of een 'Bediende (M/V, 22-27 jaar)' ligt al een tijdje achter ons.

Maar ergens is het ook niet meer dan normaal dat elk bedrijf, elke afdeling z'n eigenheid heeft. Een redactie is bijvoorbeeld helemaal anders dan een seinpost van de spoorwegen. In een van mijn vorige professionele levens heb ik nog bij een tijdschriftenuitgever gewerkt. En ik zie me eerlijk gezegd ook niet als een libelle rondfladderen op een redactie waar men vol flair schrijft over alles waarmee jonge, hippe vrouwen zich bezig houden.

Dus heb ik ook het aanbod van Shana, Kelly en Kaisha maar vriendelijk afgewezen. Ik kijk reikhalzend uit naar een vacature van een bedrijf waar op vrijdagnamiddag meegebruld wordt met de beste Golden Oldies uit de jaren tachtig.

Sweet dreams are made of this!