Het was een tijd waarin je vacatures nog uitsluitend in de weekendkranten vond. Die heetten toen nog 'personeelsadvertenties'. Zo'n woord waar je gegarandeerd een Scrabblespelletje mee kon winnen. Ik knipte de interessantste advertenties uit en bewaarde ze in een apart mapje. Zo'n mapje heb ik nu ook, maar dat bevindt zich wel op mijn computer. En dat is toch wel een hele vooruitgang. 

Destijds moest je je brieven nog letterlijk schrijven met pen op papier. Dan maakte je eerst een kladversie die je dan heel voorzichtig 'in het net' overschreef. Naarmate het einde in zicht kwam, steeg de angst om toch maar geen fout te maken want dan kon je herbeginnen. Die aanpak van toen heeft me heel wat briefpapier gekost. En een behoorlijke duit aan postzegels, want je moest die brieven ook nog opsturen.

Neen, dan gaat het op de elektronische snelweg toch een stuk makkelijker. Foutje geschreven? Even 'backspacen' en opgelost!

Al is de charme van de antwoordbrief wel weg. Nadat je een resem sollicitatiebrieven verstuurd had, was het de dagen en weken daarop altijd spannend om de brievenbus leeg te maken. Totdat er een enveloppe in lag met het logo van één van de bedrijven die je hebt willen overtuigen over jouw kandidatuur. Dan snel openscheuren en die brief uit de enveloppe nemen. Het had iets van een Oscaruitreiking. And the winner is…

Maar van het dozijn sollicitatiebrieven, of beter gezegd, sollicitatiemails, die ik de eerste dagen verstuurde, ontving ik nog geen handvol antwoorden. Dat aantal lag vroeger toch hoger. Ik begrijp best dat ik voor al die vacatures geen even sterke kandidaat ben. Maar zo'n klein antwoordje moet toch kunnen? Als men daar vroeger nog papier en postzegel aan verspilde, dan is een standaardmailtje waarin je bedankt wordt voor je interesse vandaag de dag een kleine moeite die zelfs niets kost.

Want hoe jammer of ontgoochelend zo'n afwijzingsbrief ook mag zijn, het geeft je op z'n minst het gevoel dat je kandidatuur bekeken en beoordeeld werd. Dat je hebt méégedaan en dat je gezien werd. Onbeantwoorde sollicitatiebrieven geven je op den duur toch wel het gevoel dat je wat in het luchtledige aan het schrijven bent. Dan kan ik me goed voorstellen dat collega-werkzoekenden daardoor ontmoedigd raken Want geen nieuws is in dat geval ook geen goed nieuws.