Het valt wel mee. Na een zoektocht van enkele weken naar een nieuwe baan heb ik een dagindeling uitgestippeld. Daar probeer ik me rigoureus aan te houden.

Zo sta ik nog steeds om zes uur op. Maar ik kan het me nu wel permitteren om iets rustiger te ontbijten. Want die pendeltrein hoef ik (voorlopig) niet meer te halen. Wat meer tijd nemen voor mijn ochtendkoffie! Dankzij dit 'klein gelukje' begin ik altijd positief aan mijn dag.

Na een licht ontbijt (want ik heb me ook voorgenomen om mijn calorieën in het oog te houden) is het tijd voor de eerste vacatureoogst van de dag. Dankzij vacaturemeldingen op jobsites word je de hele dag door gebombardeerd met 'interessante jobs voor jouw profiel'. Ook je Facebookoverzicht puilt uit van de vacatures. Zeker die eerste dagen dreig je te verdrinken in dat ogenschijnlijke overaanbod van jobs. Daarom kijk ik ze slechts tweemaal per dag na. In de ochtend en in de late namiddag.

Na mijn ochtendselectie maak ik een eerste ruwe schets van een motivatiebrief. Daarna begin ik te schrijven. Nog niet aan de sollicitatiebrieven, maar wel aan creatieve dingen. Wat poëzie, die roman die ik allang wou afwerken, een column… Dat creatief schrijven heeft voor mij hetzelfde nut als een uurtje lopen of fietsen voor sportievelingen. Het houdt me fit, wakker en scherp.

Wat beweging betreft, heb ik aan een wandeling na het middageten genoeg. Even wat boodschappen doen of gewoon op de Lierse vesten wandelen. Dat geeft ademruimte en breekt de dag. Zo kan ik in de vooravond de tweede vacatureoogst van de dag checken.

Wanneer ik op het einde van de dag mijn sollicitatiebrieven heb verstuurd en wat creatief bezig heb kunnen zijn, kan ik toch min of meer met voldoening op de dag terugblikken. Dat brengt op zich geen brood op de plank. Maar ik voel wel dat ik deze dagindeling een lange tijd kan volhouden… als dat zou moeten. 

Uiteindelijk is zo'n zoektocht naar een nieuwe baan zoals een marathon. Terwijl je vurig hoopt op een korte sprint naar een nieuw begin.