"Mijn aankomst in Finland was vreemd. Ik kwam er terecht in een klein stadje aan de westkust, Rauma. Mijn gastfamilie woonde in het oude gedeelte van de stad, in een mooi houten huis dat volgens de traditionele Finse manier gebouwd was. Mijn kamertje werd nog verwarmd met een open haard. Toen ik aan mijn gastouders, Anna en Ole, werd voorgesteld wilde ik ze spontaan omhelzen, maar dat lukte niet zo goed. Finnen zijn geen 'omhelstypes'. Dit resulteerde in pure slapstick: ik greep naar mijn gastmoeder, terwijl zij me -gegeneerd lachend- probeerde te ontwijken. De toon voor onze verdere relatie was gezet.

Ik had ook 2 gastzusjes: mooie en verstandige Maren (toen 13 jaar), en Mette (net 8 geworden), die gezegend was met heel lang, dik blond haar en een geweldig gevoel voor humor. Beide meisje waren muzikaal: ze speelden piano en zongen, Mette speelde trompet. Die eerste weken waande ik me in een Skandinavische jeugdfilm: een oud huis, dat rook naar hout en vers brood, met musicerende meisjes in de woonkamer en heel veel licht.

Buitenbeentje

Ik was de enige andere buitenlandse studente in het Lyseo. Er waren nog AFS-studenten in Rauma, maar die liepen ergens anders school. Op zich was dat niet zo erg, het buitenbeentje zijn. Maar soms miste ik wel een bondgenoot. Bijvoorbeeld die keer toen ik het aan de stok kreeg met mijn lerares Engels. Haar Finse leerlingen wilden maar niet mee met een les die interactief bedoeld was. Te verlegen. In plaats van hen wat aan te porren, liet de lerares hen dan maar iets anders doen.

Ik werd boos op de lerares, ik vond dat het haar schuld was. Ik was er op dat moment van overtuigd dat zij mijn medeleerlingen -en dan maar meteen alle Finnen- van hun verlegenheid en introversie moest verlossen. Mijn kwaadheid en frustratie over wat ik toen beschouwde als Finse laksheid, kwam er in één keer uit. Ik pakte mijn boeken en stormde roodaangelopen en scheldend de klas uit, waarna ik in tranen uitbarstte.

Dr. Alban

Gelukkig had ik ook nog het gezelschap van andere AFS-studenten, voornamelijk Noord- en Zuid-Amerikanen. Op hen kon ik terugvallen toen mijn wonderlijke Finse licht het liet afweten en toen ik verschrikkelijke heimwee had. Het ging zelfs zo ver dat ik op de stoep van een drukke straat ging staan om uitlaatgassen in te ademen, omdat de geur ervan me deed denken aan Brussel! Menige naschoolse middag heb ik met hen doorgebracht. In een cafeetje, rond dampende koffie en Finse gebakjes konden we ons hart bij elkaar luchten. Heb ik vermeld dat ik 13 kilo bijkwam dat jaar?

Maar Finse vrienden had ik natuurlijk ook. Zij namen me mee uit. Heel anders dan in Brussel. Eerst spraken we af bij iemand thuis. Daar werd -meestal met de televisie op MTV- vooraf al stevig gedronken, voornamelijk huisgemaakte, mierzoete wijn. Als iedereen lichtbeschonken was, klommen we op de fiets en reden we naar de discotheek. In Brussel ging ik nooit naar discotheken, ik hield ook niet van de muziek die ze daar draaiden. Maar in Finland heb ik Dr. Alban leren appreciëren.

Kriebels

Eén van de mooiste momenten in Finland is de lente. Eind april viert iedereen Vappu in de sneeuw. Eind mei is het zomer. Daartussen is het lente. De sneeuw smelt, mensen komen buiten en wat acht maanden wit was, wordt ineens terug groen. Hoe blij waren wij, gaststudenten! We hebben staan dansen rond een grassprietje. Zo overtuigd waren we dat het voor eeuwig koud en donker ging blijven. En met de lente, was ook het licht terug, tot lang in de nacht. Om 3u 's ochtends kon je buiten een krant lezen.

Het afscheid was heel zwaar. Ik kwam naar Finland omdat dat land voor mij iets mysterieus inhield. Zo dicht bij België, en toch wist ik er niets van. De taal was compleet anders, en ik kende geen enkele bekende Fin. Toen ik er woonde werd ik ondergedompeld in een onbekende wereld, die langzaam vertrouwder werd. Wat ik nooit verwacht had voor ik vertrok, was dat ik echt zou beginnen houden van dit land. Het was alsof ik weer voor de eerste keer verliefd werd. Binnenkort keer ik nog eens terug naar Finland, en ik kijk ernaar uit alsof ik een oude vlam ga opzoeken, met kriebels in mijn buik."

E-mail Hilde: hclaerhoudt@hotmail.com