Erg dwingende, dat wel. Dan beklaag ik me en vind ik dat ik het hard heb. Terwijl ik me met geen mogelijkheid kan voorstellen hoe het leven van een bouwvakker in elkaar zit, hoeveel chaos er daar wel heerst. Ik vermoed gewoon dat ze er verstandiger mee omspringen en dat het er simpeler aan toegaat.

Ik probeer me hun leven voor te stellen. Ik vermoed dat ze 's morgens vroeg opstaan. Stevige boterhammen liggen klaar of worden bereid, en zwarte koffie wordt gedronken aan de keukentafel. In het huis dat ze zelf gebouwd hebben, want het zijn uiteraard handige Harry's, die iets kunnen.

Dat huis is er gekomen door nijverheid en vlijt. Niet verder springen dan je kunt, niet te gek doen. Hier en daar al eens bijklussen, en veel zelf doen. Eerbaar. Overdag wordt er gewerkt, een strikt regime. Exact het aantal uren dat overeengekomen is. Overuren worden betaald. Op een treffelijk uur naar huis in het busje en eventueel een pintje.

Een avond die nog een avond is, en mogelijkheden om te fietsen, te sporten, een hobby te hebben of gewoon leeg voor het schermpje te hangen. Dat kan ook. Een geregeld leven, met een zorgzame vrouw en doodnormale kinderen.

Net zoals kantoormensen. Netjes op tijd, fris hemdje aan, niet te veel buitensporigheden. Niet veel spanning, maar ook geen verrassingen, zeker geen onaangename. Stiptheid. Reinheid, regelmaat. Alles heeft een prijs.

En dan kijk ik naar mijn eigen leven. Chaos, administratieve rommel, het gevoel dagelijks te vechten om te overleven. Momenteel heb ik geen grote opdracht: hoe ga ik de huur binnen twee maand moeten betalen…? Ik besluit om iets te gaan eten met een vriend. In een restaurant dat ik goedbeschouwd niet kan betalen. Maar ik doe het toch. We zien morgen wel weer, hoe groot de schade is. Het eten wordt een slemppartij, de nacht wenkt, en ik bezwijk. Ik leef, babbel, drink, denk en verzoen me met mijn lot. Dit is wat ik ben, een chaoot en een levensgenieter. Het is niet anders en ik kan niet anders. Ik heb geen haat-liefdeverhouding met structuur, ik blijf er graag en ver van weg.

De volgende ochtend is chaotisch, verward, en ik passeer opnieuw de montere bouwvakker. Oh, wat ben ik weer jaloers! Maar ik besef dat ik niet weggelegd ben voor zo'n leven. De vrijheid om ergens de brui aan te geven, de heerlijke ongebondenheid en de mogelijkheid om te zeggen 'dit hoef ik even niet'.

Je betaalt er een prijs voor. Een hoge, maar een prijs is een reflectie van waarde. En die vrijheid, die is mij veel waard. Iedere vogel zingt zoals hij gebekt is.