Op weg naar huis, gisteren, mijmerde ik daarover en reed ik bijna een kind omver. Het joch was totaal niet met het verkeer bezig, maar staarde gebiologeerd op zijn tablet, op zoek naar de monstertjes. Vrolijk huppelend kwam het de woonwijk uit en stak zonder te kijken de straat over. Ik remde, hij zwaaide en liep verder, op zoek naar de Picachu van het moment. Ik glimlachte en reed verder. Omdat ik er eigenlijk ook wel wat blij om word. Niet zozeer om de verhoogde kans om kinderen omver te maaien in het verkeer, begrijp me niet verkeerd.

Maar wel omdat één onnozel spelletje er in slaagt om kinderen terug de straat op te krijgen. Moeders lopen rond met kleuters en kleine kinderen. Hangjongeren zitten op hun fietsjes, nonchalant hun genitaliën schikkend over de buis, zoals wij dat ook ooit deden. Ze zitten al in de volgende fase van het spel. Een spel waar mij verder de nuances van ontgaan, het heeft te maken met transformaties, evoluties en rare beesten die het tegen elkaar opnemen. Maar dat doet verder niet ter zake. Wat ik leuk vind is dat ingeslapen Kempendorpjes ineens een stuk bruisender lijken, gewoon omdat er jong volk buitenkomt, voor andere dingen dan de jaarmarkt of de kermis.

Als het bij ons gebeurt, dan zal het allicht ook gebeuren in het dorpje of de stad van de man die met het spel-idee op de proppen kwam. Dat moet toch een fantastisch gevoel zijn? Een idee uitwerken, het gerealiseerd zien en vervolgens merken dat het de hele wereld quasi op stelten zet. De meeste mensen kunnen er alleen maar van dromen. 

De Pokemon Go man heeft dat gevoel, Lize Spit moet het ongetwijfeld ook hebben als ze continu mensen op terrasjes en in de trein haar nieuwe roman ziet lezen. Ik moest er aan denken, terwijl ik aan het pakken was voor de vakantie. Een beetje jaloers, dat wel. Maar het kan nog steeds.

In augustus vliegen we er opnieuw in, hopend dat we meer doen in dit leven dan gewoon een steentje in de rivier verleggen.