“Toen ik de vacature las, leek die op mijn lijf geschreven. Zonder al te veel verwachtingen heb ik gesolliciteerd. Verrassend genoeg kreeg ik de job. Alleen was de timing niet ideaal. Mijn man was immers nog aan zijn studies bezig. Gelukkig vond hij het ook een mooie kans. Hij is Burundees en verlangde al langer terug naar Afrika. We besloten om het erop te wagen. Ook al betekende dit dat we elkaar een paar maanden niet zouden zien. En voilà, zo belandde ik in Kinshasa.

Kinshasa is een gigantische stad, met een luid, kloppend hart, vol beweging en ritme. Stromen mensen zijn altijd wel op weg naar ergens. Massa’s auto’s rijden zichzelf kapot op de gaten en bulten in de weg. Je vindt er terrasjes met grote pinten, luide muziek en straatventers. Nachtclubs waarin de mensen sensueel en verleidelijk dansen. Er wordt volop geëxperimenteerd met muziek, dans, theater, beeldende kunst en mode. Dit levert een aantrekkelijke mix op van traditionele en nieuwe elementen. Het is een boeiende stad.

Manusje-van-alles

Ik werk als onderwijsadviseur bij VVOB. VVOB ondersteunt hier in Congo het secundair landbouwonderwijs. De bedoeling? Het onderwijs praktischer en meer levend maken, op maat van alle leerlingen en aansluitend op de arbeidsmarkt. Concreet betekent dit dat ik een manusje-van-alles ben. Ik werk mee aan handboeken, introduceer andere manieren van evalueren, geef vormingen, organiseer evenementen... Heel leuk allemaal, want geen enkele dag is hetzelfde. We worden voortdurend uitgedaagd om creatief te zijn en snel te reageren. Ik leer hier dan ook ontzettend veel bij. Het enige dat ik af en toe frustrerend vind is het feit dat we geen eindverantwoordelijkheid hebben. Omdat we met verschillende partners samenwerken en niet alle initiatieven door iedereen gedragen worden, blijven er al eens mooie kansen onbenut.

In het begin kon ik trouwens helemaal niet mee met het werkritme van mijn Congolese collega’s. Ze kunnen de hele dag doorgaan zonder iets te eten! Ze zijn het gewend om maar één of twee keer per dag te eten. Maar wanneer ze eten, eten ze veel en zwaar. Ik kan dat niet. Ik heb regelmaat nodig en ben gewend aan meerdere, kleine maaltijden. De eerste keer dat we een paar dagen het land introkken om scholen en bedrijven te bezoeken, ben ik hierdoor stevig ziek geworden. Sindsdien zorg ik altijd voor een voorraad noten, fruit en koekjes.

Vadertaal

Intussen voel ik me hier helemaal thuis. Ik heb mijn weg gevonden en heb een aantal fijne vrienden met wie ik regelmatig afspreek. Ik kan dit doen omdat mijn schoonzusje op Anna past. Die had in Burundi geen werk en wilde wel een jaar naar Kinshasa komen om voor ons dochtertje te zorgen. Ideaal, want daardoor hoorde Anna ook Kirundi, haar vadertaal. Anna is ondertussen twee en ze amuseert zich reuze. Het hele schooldomein is haar achtertuin en er zijn altijd wel ergens andere kinderen om mee te spelen.

En ja, ik mis België wel. Ik mis m’n familie en goede oude vrienden, want ook al hou je contact, het is toch niet hetzelfde. Ik mis fietsen en wandelen op straat, vooral dan ’s nachts, want dat is hier gevaarlijk. En ik mis ons aanbod in de supermarkt. Je vindt hier alles, maar belachelijk duur. Maar dat gemis verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ik in het weekend de natuur in trek. We gaan dan wandelen langs prachtige watervallen, zwemmen in idyllische riviertjes, kijken naar de bonobo’s en barbecueën op de mooiste plekjes. Congo is prachtig qua fauna en flora. Jammer genoeg wordt die natuurlijke rijkdom erg weinig geëxploiteerd, waardoor die plekken vaak moeilijk bereikbaar of heel duur zijn.

Toekomst

Op dit moment is het nog even afwachten of mijn man hier na zijn afstuderen ook een  job kan vinden. We willen graag nog een paar jaar blijven, maar daarna keren we waarschijnlijk terug naar België. Om na een paar jaar misschien weer te vertrekken… Wie weet?”

E-mail: sara.bosman@vvob.be