Opeens werkzoekend
Marleen werkte jarenlang als begeleidster in een kinderdagverblijf. Nadat ze voor de tweede keer kanker kreeg, was het niet meer mogelijk om kinderen op te tillen. Gelukkig kon ze blijven werken in het kinderdagverblijf als pedagogisch medewerker.
Marleen: “Jammer genoeg bleef dat geluk niet duren. In 2017 eiste een nieuw decreet dat pedagogische medewerkers hooggeschoold moeten zijn, en ik ben slechts technisch geschoold. Gevolg: ik werd ontslagen. Dat was een zware slag. Op mijn 57 keek ik plots tegen werkloosheid aan. Ik had 10 jaar ontzettend hard en graag gewerkt in het kinderdagverblijf, en ik miste de kindjes en het contact met hun ouders.”
Obstakels
Ook voor Marleen was werk zoeken als vijftigplusser een hindernissenparcours. “Het was moeilijk om geconfronteerd te worden met mijn beperkingen. Doordat ik al lang van de schoolbanken ben, is mijn talen- en computerkennis ondergesneeuwd geraakt. Voor veel vacatures wordt nu ook een bachelor- of masterdiploma gevraagd, en dat heb ik niet."
Toch vond ze het grootste obstakel zichzelf. “In het begin had ik het er erg moeilijk mee om los te laten wat ik heel mijn leven heb gedaan. Ik wist niet goed of ik nog iets anders kon en wilde dat stukje zekerheid niet loslaten door een nieuwe richting uit te gaan.”
Autistisch kindje
Nadat ze haar moed bijeenraapte en zich inschreef bij VDAB, kwam Marleen terecht bij bemiddelaar Diane. “Zij stelde me een driedaagse joboriëntatie voor. Ik wist niet goed wat te verwachten, maar kan het iedereen aanraden. Vóór die oriëntatie liep ik verloren. Erna wist ik opeens wat ik wou, welke waarden ik belangrijk vond en welke richting ik wilde uitgaan."
Vervolgens stelde Diane voor om een sollicitatietraining te volgen. Marleen: "Eerlijk gezegd had ik daar weinig zin in. Ik zag het nut er niet van in. Maar al snel zag ik in dat dit toch zinvol was. Dankzij de begeleiding heb ik mezelf leren verkopen zonder mijn buikgevoel opzij te zetten. Vanaf dan ging ik doelbewust op zoek naar vacatures die bij mij pasten, en zo kwam ik een vacature tegen voor assistent van een autistisch kindje. Ik trok m'n stoute schoenen aan en probeerde de werkgever te overtuigen van mijn kwaliteiten. Ondanks het feit dat ik op papier niet de meest ideale kandidaat was.”
“Ik ben het sollicitatiegesprek begonnen met de 4 redenen op te noemen om mij niet aan te nemen: ik was vijftigplusser, had niet het juiste diploma, geen ervaring met autistische kinderen en was al 34 jaar van de schoolbanken, waardoor ik niet meer op de hoogte was van de recente begeleidingsplannen. En daarna vertelde ik dat er wel 100 redenen waren waarom ze mij wél moesten aannemen.”
Met succes, want Marleen kreeg de job, hoewel ze de oudste kandidaat was. Ze raadt andere vijftigplussers dan ook aan om te gaan voor vacatures waarvan ze overtuigd zijn dat ze bij hen passen. “Vind je in de vacature terug wat belangrijk is voor jou in een job? Geeft het jou een goed gevoel? Dan zal het veel makkelijker zijn om enthousiast en positief te zijn en te laten zien dat je echt wil werken. En vooral: geloof in jezelf.”
Toekomst
Momenteel is Marleen persoonlijk assistent van een jongetje van zeven. "Hij lijdt aan een zware mentale beperking die weegt op het jonge gezin. Het lijkt alsof we voor elkaar zijn voorbestemd. Ik mag hem erg graag en hij mij. Ik geniet van zijn glimlach, een handkusje, het samen gek kunnen doen om alles wat lichter te maken. De ondersteuning die ik hem en zijn ouders bied, wordt erg gewaardeerd.
Ik denk dat dit een job is die ik nog een tijdje kan verder zetten, zelfs na mijn pensioen. Het is zeer zinvol werk dat me voldoening geeft. Ik kan een stukje bijdragen aan het draaglijker maken van hun leven en ik krijg er zoveel voor terug.
Ik heb misschien niet meer de fysiek van iemand van 28 en mijn ziekte heeft mijn fysiek vermogen ook aangetast, maar er zijn nog zoveel andere dingen die ik kan doen. Waarom dan treuren omdat ik niet meer kan rennen of rondhuppelen als een jong veulentje? Ik ben jong van hart en dat maakt veel goed.” besluit Marleen optimistisch.