Maar dat zijn afwijkingen waar al eens mee gelachen mag worden. Zoals hemden die op kleur aan hangertjes gesorteerd worden van de kortste mouw naar de langste en ook nog eens per merk. Ik begrijp dat niet iedereen dat belangrijk vindt. 

Deze week heb ik ontdekt dat mijn rituelen en gewoontes nog veel verder gaan dan dat, en dat ze bovendien invloed hebben op mijn productiviteit. 

Mijn wekker gaat om zes uur. Dan volgt een badkamerritueel dat altijd hetzelfde is. Tot het aanbrengen van lenzen (altijd eerst de rechtse, dan pas de linkse, ook al hebben beide dezelfde dioptrie) en de volgorde van verzorgingsproducten en wat er verder nog nodig is om er min of meer toonbaar uit te zien. 

Ook in mijn kleding is er een bepaalde volgorde, waar ik het verder niet over wil hebben. Ik kan wel zeggen dat de rechterkous nooit als laatste aan de beurt komt, en dat hemdsmouwen telkens twee omslagen krijgen, eerst rechts dan links. T-shirts zijn overigens dingen om handenarbeid mee te verrichten. 

En dan vertrek ik… De badkamer wordt eerst volledig opgeruimd, en indien nodig wordt er een wasmachine ingeladen. Zwart of wit om het simpel te houden. Van de badkamer gaat het terug naar de slaapkamer, die ook volledig netjes achtergelaten wordt, om een kleine inspectie te houden in de eetkamer, waar ik nauwelijks kom, om eventuele verdwaalde papiertjes, rondslingerende enveloppes of kleine dingen die niet op hun plaats liggen goed te zetten. Eventueel wordt er al eens een boek teruggezet, en dan is ook dat klaar. 

Mijn schrijftafel staat aan de straatkant, bij de zithoek. Kussens worden opgeschud, afstandsbedieningen van groot naar klein op de salontafel teruggelegd. Mocht er nog een glas of een kop staan dan neem ik ze mee naar de keuken. 

In die keuken wordt -al naargelang de staat van de week- de vaatwasser uitgeladen of ingeladen, de rest van de keuken opgeruimd en pas dan wordt er een kan koffie gemaakt. (U leest het goed, een kan! Hipsters zouden het 'slow drip' noemen). 

Terwijl die borrelend en pruttelend 'doorloopt' neem ik een espresso en iets van ontbijt. Rechtstaand, omdat het allemaal niet lang moet duren. 

Van de keuken verhuis ik terug naar mijn schrijftafel, in de zekerheid dat het hele appartement ligt zoals het moet liggen en de dag, het werk, kan beginnen. Eens dat ritueel achter de rug is er soepelheid. Echt wel. 

Deze week had ik echter twee nogal moeilijke dagen met scherpe deadlines. Dat zorgde ervoor dat alles zo'n beetje de boel bleef. Een beetje zoals mijn studentenkot tijdens de blok, vroeger in Gent.  

Laat opblijven en 'doorperen', morsdood in bed vallen om een wekker te horen afgaan om vijf uur 's ochtends en dan in pyjama achter 'de tokkelmachine' te kruipen om die teksten toch maar verder af te werken. 

Eén en ander heeft tot gevolg dat ik twee opeenvolgende dagen niet aan douchen toekwam voor elf uur 's ochtends. 

Welnu… dat werkt voor mij niet. De rest van de dag is om zeep. Ik meen het. Ik ben dan zo'n beetje verloren en ik voel dat aan alles. Is dat dan oud worden of gewoon gek worden?

Er is al koffie, dus het eindpunt van mijn normale routine is al weg. Het lijkt zo zonde om in het midden van de dag in je keuken te rommelen, dus dat schiet er ook bij in. 

Het werkt bovendien ook niet meer om dan aan mijn schrijftafel te zitten, want mijn zekerheden zijn weg. Niemand die ik er over aanspreek snapt mij. Dus misschien langs deze weg? 

Mijn vrouw noemt mij overigens 'ne rare' op zo'n momenten, dus ik praat daar niet te veel over. Ik hoop wel ooit in het boekje 'Dagelijkse Rituelen' te komen…