Want bij de tweede ronde begint het pas écht. Natuurlijk besteed ik altijd veel zorg aan mijn sollicitatie- en motivatiebrieven. Maar uiteindelijk is dat maar een soort van folder waarmee ik mezelf en mijn interesse in de job kenbaar maak. Het is een eerste stap waarin ik zowel mijn motivatie toelicht én rekruteerders probeer te motiveren om me uit te nodigen voor een sollicitatiegesprek en eventueel enkele praktische tests.

Het lijkt op een examen maar wel met één levensgroot verschil. Ik hoor het mijn favoriete leraar geschiedenis in het laatste middelbaar nog zeggen: 'Hier op school slaag je wanneer je meer dan 50% hebt. Dus met een beetje inzet gaat iedereen door. Als jullie later solliciteren, is er meestal maar één kandidaat die slaagt. Een voldoende halen volstaat dan niet meer. Je moet in de ogen van je toekomstige werkgever simpelweg de beste zijn.'

Nog steeds een waarheid als een koe. Want in die tweede ronde moet je jezelf verkopen en de rekruteerder overtuigen tijdens het gesprek én de tests. Je sterkste punten in de verf zetten, je zwakkere punten 'nuanceren' en vooral in spanning afwachten op het verdict. 

De hoop groeit evenredig met de angst. Want je hebt één ronde overleefd en je wil zo graag doorstoten tot het geselecteerde 'clubje' van optimale kandidaten die door mogen naar de laatste ronde. Je begint zelfs te dagdromen en voorzichtig plannen te maken... Ga ik met de wagen naar mijn nieuwe werkplek, of neem ik de bus of de trein? … 

Maar ik ben nog lang niet op mijn bestemming aangekomen. De jury is momenteel nog in beraad...