Tot ik deze week werd gecontacteerd door een VDAB-bemiddelaar. Die vroeg me of een job als HR-consulent bij een interimkantoor iets voor mij zou zijn? Het leek me wel wat,
mensen op weg helpen naar een baan.

Bij nader inzien bleek het om een vacature te gaan in het kader van 'Jobroads', een initiatief van de Vlaamse overheid, Unia en Voka. Jobroads wil 'kwetsbare personen volwaardig laten participeren aan het maatschappelijk leven'.

Zo ver is het dus gekomen… Ik heb geen fysieke of mentale beperking, maar door mijn 53-jarige leeftijd behoor ik tot een 'kansengroep met een afstand tot de werkvloer'. Ik moest even slikken. En dat het sollicitatiegesprek plaatsvond in het Sociaal Huis bij de lokale Werkwinkel deed me bovendien heel even een 'sociaal geval' voelen.

Maar goed, het lag niet meteen in lijn met mijn ervaring, maar ik zag die job wel zitten. Ik zette mijn trots opzij en maakte een afspraak. Hoewel ik achteraf met een positief gevoel terug naar huis ging, was er geen match. Blijkbaar onderschatte ik het commerciële aspect van de interimsector. Ik begrijp het wel. Mensen vanuit een sociaal engagement aan werk helpen is nog iets anders dan cijfers en targets halen door vacatures van klanten in te vullen. Als uitzendconsulent help je weliswaar werkzoekenden. Maar je zorgt in de eerste plaats dat ze via jouw kantoor aan de slag gaan want dit genereert omzet. Een heel andere wereld. 

Was dit dan tevergeefs? Helemaal niet. Ik beschouw alle sollicitatiegesprekken die geen match opleveren als repetities voor dat ene heel belangrijke jobinterview. Zoals Nina Derwael of Nafi Thiam na heel veel oefenen klaar zijn om binnenkort goud te pakken op de Olympische Spelen. Daar blijf ik vooralsnog in geloven.